Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

"(αίσθημα) εξακριβωμένο"


..σκέφτομαι την ανάγκη του χρόνου να βρει χώρο ν΄ανοιχτεί.
..θέλει τον χώρο να ΄ναι κενός, να μην έχει κατοικηθεί γι᾽αρκετούς μήνες. Σαν καινούργιος να μοιάζει, για να νιώθει ότι κάνει παρέα σε κάποιον που ήταν μόνος, κάποιον που έψαχνε το άλλο του μισό το βρήκε - κλισέ. Κενός ο χώρος από μνήμες, μα γεμάτος από όνειρα, φτιαγμένα για να τα ζήσουν μαζί, ο χρόνος και ο χώρος.
..σκέφτομαι την ανάγκη του χώρου να ΄χει χρόνο να προλάβει να επεκταθεί.
..να δείξει ότι είναι ένας χώρος με όλες τις «κατάλληλες ανέσεις», ότι προσφέρει περισσότερες όμορφες και λιγότερες δυσάρεστες στιγμές. Να ΄χει το χρόνο με το μέρος του αυτός ο χώρος.
..είναι σημαντικό να έχεις χρόνο, αέρα ν΄αναπνέεις όταν αισθάνεσαι ότι αυτά που έζησες  δεν ήταν για σένα φτιαγμένα, αυτά που ζεις σε πνίγουν κι αυτό που δεν τόλμησες ν΄αποζητήσεις  στο παρελθόν (συνειδητό αίσθημα στο υποσυνείδητό σου)  βρέθηκε στο δρόμο σου ξαφνικά.
..κι η δύναμη σου διαρρέει κι αισθάνεσαι ανίκανος να εντοπίσεις τη διαρροή. Το σημείο εξάντλησης είναι πια πολύ κοντά, η απογοήτευση έχει συνάψει άρρηκτο δεσμό κρυφά με τον πόνο.
«..Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης έσβησες μ΄ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής..»
..χρειάζεται να βρεις έναν τρόπο να κηρύξεις τα συναισθήματά μου σε κατάσταση πτώχευσης., έτσι μόνο θα κρατήσω υποσχέσεις και προσχήματα.



* ο στίχος: από τον "Άμλετ της Σελήνης"

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Οι Interpol, το ήσυχο παραλήρημα κι ο batman.

Όταν άκουσα ότι οι Interpol θα παίξουν φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θέλησα να μη χάσω το γεγονός (αν και δεν ανήκω στους φανατικούς οπαδούς του γκρουπ, αλλά στους φανατικούς των συναυλιών γενικότερα).
Βρέθηκα λοιπόν στην Αθήνα στις 7 Ιουνίου.
Η βραδυά ξεκίνησε με τους Electric Litany, το «κουαρτέτο-του-μουσικού-πειραματισμού-στη-λύπη» (όπως μ΄αρέσει να τους λέω), που έπαιξαν ωραία, προκαλώντας συναισθήματα και εικόνες.
Electric Litany

Λίγο πριν οι Interpol βγουν στη σκηνή, ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να χειροκροτεί φωνάζοντας ρυθμικά τ΄όνομά τους και σίγουρα οι περισσότεροι απ΄τους παρευρισκόμενους ήταν fans, με τους στίχους των τραγουδιών τυπωμένους στα μάτια τους, να κυλούν όπως τα κείμενα κυλούν στα μόνιτορ των τηλεοπτικών εκπομπών.
Το γκρουπ έπαιξε (σχεδόν) ό,τι θα περίμεναν οι πολλοί.
Τη μερίδα του λέοντος είχαν ο πρώτος δίσκος τους ("Turn on the Bright Lights"-2002):  "NYC",  "Say Hello to the Angels", "Hands Away, "The New", "Leif Erikson", καθώς και ο δεύτερος ("Antics"-2004): "Evil", το αγαπημένο (μου) "Narc", "Slow Hands", "C'mere", "Length of Love" .
Ένα τραγούδι μόνο από τον τρίτο δίσκο ("Our Love to Admire"-2007), το "The Heinrich Maneuver" και (ευτυχώς, κατά πολλούς) 4 τραγούδια από τον τελευταίο τους ("Interpol"-2010):  "Success" (το κομμάτι με το οποίο άρχισε η συναυλία), "Memory Serves", "Lights" , "Barricade" .
Στο encore  μας αποζημίωσαν (όσους τα περιμέναμε) με : "Untitled" και (αγαπημένο μου) "Obstacle 1" (απ΄τον πρώτο δίσκο), μαζί με "Take You on a Cruise" και "Not Even Jail" (απ΄τον δεύτερο).
Μάταια περίμενα για τα "Pace Is the Trick", "All Fired Up" και "Rest My Chemistry" (απ΄το "Our Love to Admire). Ίσως την επόμενη φορά, άλλωστε στο twitter του γκρουπ έγραφε: "One of the best audences ever tonight in Athens, Greece. Truly incredible."!  

..μιας και δεν το έπαιξαν:


* Μ., ευχαριστώ που αψήφησες τον κίνδυνο της υπέρβασης (εαυτού).


Υ.Γ. 1: το «ήσυχο παραλήρημα» του τἰτλου αφορά σε οπαδό του γκρουπ που είχε εκστασιαστεί με μουσική και στίχους και άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο να αιωρείται στο απέραντο σύμπαν.
Υ.Γ. 2: ο batman του τίτλου αναφέρεται σε t-shirt που φορούσε κοπέλα στο κοινό.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

..να λείψω μια στιγμή (;)


Πρώτη μέρα του καλοκαιριού σήμερα.
Θα ΄πρεπε να κάνω σχέδια για διακοπές, παραλίες, θάλασσες, χαρές. Όμως το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς πέρασε και πάλι ο καιρός. Κι ήταν κακός καιρός.
..το μούδιασμα.
..σε κάνει ν΄αναρωτιέσαι αν πρόκειται για παροδική αναισθησία ή αν θα πληρώνεις μια ζωή τις παρανομίες των «νόμιμων» παρανόμων.
..η μεταβολή.
..στη σκέψη, στην πράξη, στη ζωή.."Σκέφτομαι ν' αλλάξω συμπεριφορά κι όπως μου μιλάνε κι εγώ να τους μιλάω", θυμήθηκα τους στίχους του τραγουδιού. Είναι μια (η) λύση.
..ο φόβος.
..για όλους, για όλα. Αυτή η αίσθηση ότι χρειάζεται να προφυλαχθείς και να προφυλάξεις αλλά δεν βρίσκεις τρόπο. Κι όταν βρεις, διαπιστώνεις ότι η ασπίδα σου ήταν χάρτινη κι ο κόσμος (σου) κινδυνεύει.
..Κάπου διάβασα: «το θέμα δεν είναι ότι δεν συμβαίνουν πια συγκλονιστικά γεγονότα, αλλά ότι αυτά δεν έχουν συγκλονιστικό αντίκτυπο μέσα μας»
Αυτό με φοβίζει. Αν δεν μας συγκλονίζει πια τίποτα, αυτό σημαίνει ότι θα βρεθούμε αντιμέτωποι με έλλειψη αντίδρασης ή η παντελής αδιαφορία θα μας οδηγήσει σε ταραχές απεριορίστου βεληνεκούς;
..η εξέγερση.
..του ενστίκτου κυρίως. Ενός ενστίκτου που βίωνε χρόνια νάρκη και που έχει καταλήξει να μοιάζει πάλι με νάρκη (που δεν ανιχνεύθηκε εγκαίρως).
Η αδράνεια μπορεί να φέρει πολλά κακά, το ίδιο κι η επαναστατικότητα-της-μόδας.
Η ιδιοσυγκρασία μας οδηγεί κάπου, διαφορετικά συνήθως απ΄το εδώ. Η προσοχή κι η μετρημένη σκέψη είναι καλός σύμβουλος (νομίζω), μα πόσο ανίκανοι αισθανόμαστε μπροστά στη φύση μας!
..(και στ΄όνειρο) παρακαλάω να λείψω για μια στιγμή (απ΄τη σκηνή του τρόμου).

Καλό (ευοίωνο) μήνα και καλό (ήσυχο) καλοκαίρι..


* photo (not mine) : "Nothing But Green Lights"
* τραγούδι που αναφέρθηκε: "Σκέφτομαι ν' αλλάξω συμπεριφορά"
* διάβασα κάπου: "ο Γιώργος Λαμπράκος και η ιστοσανίδα του"