Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

ουρανός.


..είχε λιακάδα όταν έβαλα τη μουσική να παίζει.
..ακούγοντας την πρώτη νότα έκλεισα τα μάτια - ήθελα να ᾽ναι σκοτάδι, μολυβένιο μαύρο.
..σιγοτραγούδησα. 
..κούνησα γρήγορα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά και μετά λίγο πιο γρήγορα, μέχρι να νιώσω μια μικρή ζάλη - σταμἀτησα κι απόλαυσα τη ζάλη και τα τραγούδια.
..τραγούδια που αποπνέουν ομίχλη, πάχνη σε δάσος, αλλά και μισοκρυμμένη χαρά και κόκκινο ακτινοβόλο (υπάρχει ωραιότερη συνοδεία για μια κομψή ζάλη;).
..δεν σηκώθηκα απ᾽ τη θέση μου στιγμή - κάθησα εκεί, στο ίδιο σημείο, δεμένη θαρρείς χειροπόδαρα, σα να κυριεύτηκα απ᾽ τ᾽ ονειρευτό ακρόαμα.
..κι ο ήχος πότε ζεστός, να με γλυκαίνει, πότε να παγώνει μυαλό και σώμα με την ψυχρή αδιαφορία του.
..κι η φωνή πότε να ακούγεται σα να ᾽ναι κάποιου που στέκεται κρυμμένος σε πηγάδι ρηχό και χαμηλόφωνα απαγγέλει από κει αγαπημένους στίχους ενός οργισμένου ποιήματος, πότε να υψώνεται σαν απειλή ακίνδυνη.
..πρώτη φορά ένας ουρανός μολύβι είχε ανάσα ανάλαφρη και νοσταλγική συνάμα.



*τον εξαιρετικό δίσκο «Ουρανός μολύβι» του ταλαντούχου Λόλεκ θα τον βρείτε εδώ.