..ηλιοτροπισμός.

..τα φυτά πάντα στρέφουν τα φύλλα τους προς τον ήλιο.
Την αρχέγονη αυτή ανάγκη για στροφή προς το φως τα ηλιοτρόπια την εκδηλώνουν περισσότερο.

πίνακας: "Sunflowers", του Vincent Van Gogh

Ακολουθούν την πορεία του ήλιου από την ώρα της ανατολής ως και τη δύση.
Ηλίανθος..το λουλούδι του ήλιου. Στα πέταλα του ανθού του χορεύουν ηλιαχτίδες.
Νομίζεις πως παίρνει το χρώμα του απ΄τον ήλιο κι έχει πάνω του κίτρινο που καίει σα να ΄ναι κόκκινο.

..οι άνθρωποι πάντα στρέφουν το βλέμμα τους στο χαμόγελο.
Η ανάγκη για χαρά μας κάνει να γινόμαστε περισσότερο εκδηλωτικοί με άγνωστους (σχεδόν) ανθρώπους, αρκεί να χαμογελούν.
Η αδήριτη ανάγκη της παρουσίας του ήλιου (του άλλου) στη ζωή μας.

"Η ησυχία ήταν απόλυτη - εννοώ για τους άλλους,
γιατί εγώ είχα πάντα διαθέσιμους τους τελευταίους πυροβολισμούς
(από μια εξέγερση που χάθηκε εδώ και χρόνια)
εξάλλου άνθρωπος είμαι κι εγώ, χρειάζομαι λίγη μέριμνα:
ένα όνειρο ή μια μητέρα ή έστω μια ξαφνική περιφρόνηση που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα,
σαν τη μυρωδιά των κυπαρισσιών τα βράδια
που σε παρηγορεί για την ίδια τη ματαιότητα."

"Μέριμνα"
(από την ποιητική συλλογή "Υάκινθοι, βιολέτες και ηλιοτρόπια" τουΤάσου Λειβαδίτη)

* μουσική συνοδεία στις σκέψεις:
"Θάλασσα από ηλιοτρόπια", από τον δίσκο "Το αστέρι κι η ευχή" της Ευανθίας Ρεμπούτσικα

..a single rose!

Καμιά φορά (και ξαφνικά) όλα μαυρίζουν γύρω..
Εκεί που περπατούσες στο φως της μέρας όλα σκοτείνιασαν...
Το σκούρο μπλε-σχεδόν-μαύρο της νύχτας, το μαύρο του πένθους, το μαύρο της κυριαρχίας-χωρίς-να-λογαριάζεις-τα-θύματα...
Ζαλίζεσαι απ΄το σκοτάδι και πέφτεις...πάτωμα δεν υπάρχει, γη δεν νιώθεις κάτω απ΄τα πόδια σου..και πέφτεις.
Νιώθεις στο στομάχι ένα κενό, μετά ένα βάρος και μετά κενό ξανά..
Δεν είναι το σκοτάδι που σε φοβίζει μόνο, είναι που δεν ακούγεται καμιά φωνή. 
Προσπαθείς να φωνάξεις μα η φωνή σου δεν ακούγεται. 
Βουβή ταινία γυρισμένη στο σκοτάδι.
Απ΄το μυαλό περνάει γρήγορα μια εικόνα..η εικόνα μιας μικρής τριανταφυλλιάς με μπουμπούκια σε ζωηρό κίτρινο χρώμα. Είναι απ΄το περβάζι του παραθύρου που κοιτάει στην αυλή (την μπροστινή αυλή, όχι την πίσω).
Η εικόνα μιας "κλεμμένης" ανάμνησης έδωσε φως (εν αγνοία της) ακριβώς την ώρα που το χρειαζόσουν..μπορείς να την κρατήσεις;

Ευχαριστώ, Jo..
"A single rose can be my garden...a single friend, my world!" (Leo Buscaglia)

* η φωτό είναι από τη συλλογή "Roses" του "photoartist3" στο flickr

..σκέψη-σε-κρίση.

art: Κατερίνα Δραμιτινού

..μνήμες χαράς στην πίσω αυλή της ζωής..και μνήμες λύπης στις παρυφές της σκέψης..
..μπροστά ο φόβος του αδηφάγου μέλλοντος, πίσω ψήγματα χρυσού παρελθόντος..
..πόσες φορές ζήλεψα τη μνήμη του χρυσόψαρου..όπως λένε διαρκεί μόλις 3 δευτερόλεπτα!
.Συμβαίνει, ξεχνάς, συμβαίνει, ξεχνάς...
..η σκέψη τρικλίζει..ίσως ήταν καλύτερα να μην πιει εκείνο το τελευταίο λικέρ της έκπληξης..
..χωρίς την παραμικρή ιδέα...μπόρα ξαφνική κι εσύ στο ξέφωτο..η βροχή μουσκεύει τις μύχιες σκέψεις σου, μα αυτές δεν χάνονται...παραμένουν εκεί...μια αποκρουστική μάζα λάσπης..
..τρέχεις αργά...τα πόδια σου βουλιάζουν..φτάνεις..στο σπίτι του δάσους δεν είναι κανείς...μα φαίνεται πως κάποτε υπήρχε φως..ο ήλιος παιχνίδιζε στο τζάμι του παραθύρου..
..μα δε μπορεί...το φως θα ΄ρθει ξανά..το χαμόγελο σου έδωσε την υπόσχεσή του πως θα σε συναντήσει πάλι..
..θα μείνεις;

* μουσική συνοδεία: "De Usuahia a la Quiaca"-Gustavo Santaolalla (από το σάουντρακ της ταινίας "'Diarios de Motocicleta")