Κατάρες, λυκάνθρωποι, βρικόλακες, μούμιες και κεραυνοί.

Πάντα όταν ακούω για πύργους έχω κατά νου τον πύργο του κόμη δράκουλα, στη Ρουμανία (ανατριχίλα).

.. το εσωτερικό του πύργου των Mandacrest δε με φοβίζει..μια γκρίζα ψηλή βιβλιοθήκη, δυο πόρτες  που δεν ξέρουμε που οδηγούν και μια μπαλκονόπορτα που μένει σχεδόν πάντα ανοιχτή.

Έξω ο αέρας φυσάει μανιασμένος κι οι κεραυνοί είναι οι κυρίαρχοι του ουρανού.

Η οικονόμος, η Jane,  «καθώς πρέπει», κι ο επιστάτης του στάβλου, ο Igor, ρακένδυτος, με το ένα πόδι ξύλινο.

Ο λόρδος Edgar, σε συνεχή προσπάθεια να ξεπεράσει τον θάνατο της πρώτης συζύγου του, λαίδης Irma, και να αποφύγει τις ιδιαίτερες επαφές με τη δεύτερη σύζυγό του, λαίδη Alba.

Η λαίδη Alba, πρώην θεατρίνα και νυν χαρούμενη πυργοδέσποινα, διαθέτει όλες τις δυνάμεις της για να φέρει και να κρατήσει κοντά τον σύζυγό της.

Όλους τους στοιχειώνει η νεκρή λαίδη Irma, καθώς το πορτραίτο της δεσπόζει πάνω απ΄το τζάκι.

..τι ιστορία!

(γραμμένη το 1984 απ΄τον  Charles Ludlam, “The mystery of Irma Vep”)

Φέρνει μπροστά μας, στη σκηνή (ή στο νου) φιγούρες βρικολάκων και λυκανθρώπων.

Ηθοποιοί: δύο. 
Ρόλοι: οκτώ. 
Κοστούμια: δώδεκα (αλλαγές κοστουμιών: 57). 
Λύκοι: ένας. 
Μούμια: μία.

Χιούμορ προσωπικό και ιδιαίτερο, συναισθηματικά φορτισμένο αρκετές φορές.

Κινήσεις σκηνοθετημένες με ακρίβεια, κέφι και ζωντάνια (ακόμα κι αν διαρκούν όσο το ξέσπασμα ενός κεραυνού!).

Εκρήξεις γέλιου ασταμάτητου και λόγου ποιητικά διανθισμένου.

..κραυγές λύκου, πονηριές, κατάρες..

Όλα καταλήγουν στην απεγνωσμένη και ατέρμονη προσπάθεια να είσαι με τον άνθρωπό σου (ως το τέλος).

Χωρίς σκιές του παρελθόντος να αιωρούνται στον ύπνο ή τον ξύπνο σου.

Ένα άγγιγμά του που θα ΄ναι ολόδικό σου και καμιά μοιρασιά δεν θα ΄ναι παρούσα.

Η θέληση κι η πίστη κερδίζει κι η γλυκιά ελπίδα ησυχάζει τελικά.

«Η κατάρα της Ίρμα Βεπ» παίζεται στο θέατρο Εγνατία (Θεσσαλονίκη) από τις 15 Μαρτίου.

Παίζουν: Γεράσιμος Γεννατάς, Αντώνης Λουδάρος

Σκηνοθεσία (και φωτισμοί): Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης

Κοστούμια: Clare Bracewell

Σκηνικά: Λιλή Πεζανού

Μακιγιάζ: Άγγελος Μέντης

Αμπιγιέζ: Βίκη Ρουμπέκα

Αμπιγιέρ: Λευτέρης Πρίφτης

*σημείωση Νο 1: στο πρωτότυπο κείμενο ο Igor ονομάζεται Nicodemus και 

  η lady Alba είναι lady Enid

* σημείωση Νο 2: στον χαιρετισμό του τέλους της παράστασης ανοίγουν όλες οι πόρτες

   (μυστικές και εμφανείς) και παρουσιάζεται η διαδικασία της αλλαγής των κοστουμιών

   και οι «αφανείς ήρωες» των παρασκηνίων (αμπιγιέζ και αμπιγιέρ)!

* σημείωση Νο 3: οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Καλφαμανώλη 

Τελειώνοντας..

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, όπως ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου. 

Κάθε χρόνο λοιπόν το εκτελεστικό συμβούλιο του Ινστιτούτου επιλέγει μια προσωπικότητα του διεθνούς θεάτρου για να γράψει ένα μήνυμα, το οποίο κάθε φορά στις 27 Μαρτίου διαβάζεται στα θέατρα όλου του κόσμου.

Αυτό  είναι το φετινό μήνυμα, γραμμένο από τον  John Malkovitch:

"Είναι τιμή μου που το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Ουνέσκο μου ζήτησε να χαιρετίσω την 50η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Θα απευθυνθώ σύντομα στους συνάδελφους του θεάτρου, φίλους και συντρόφους. Μακάρι η δουλειά σας να είναι πειστική και αυθεντική. Μακάρι να είναι βαθιά, συγκινητική, στοχαστική και μοναδική. Μακάρι να μας βοηθά να στοχαζόμαστε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και μακάρι αυτός ο στοχασμός να είναι ευλογημένος με θάρρος, ειλικρίνεια, ανυποκρισία και χάρη. Μακάρι να είστε σε θέση να ξεπερνάτε τις αντιξοότητες, τη λογοκρισία, τη φτώχεια και το μηδενισμό, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί από εσάς θα είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε. Μακάρι να είστε ευλογημένοι με ταλέντο και αυστηρότητα για να μας διδάξετε πώς χτυπά η καρδιά σε όλη την πολυπλοκότητα της, και να έχετε την περιέργεια και την ταπεινότητα να το κάνετε έργο ζωής. Και μακάρι οι καλύτεροι από εσάς – γιατί μόνο οι καλύτεροι από εσάς, και μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και σύντομες στιγμές, – να καταφέρετε να διατυπώσετε το βασικότερο των ερωτημάτων: "Με ποιό τρόπο ζούμε;" Καλή τύχη!"

..παιχνίδι αλλιώτικο!

Αντώνη, είπες «παιχνίδι»;

Ναι, ναι, σίγουρα σε παιχνίδι με προσκάλεσες!


Ας αρχίσει η ψυχαγωγία λοιπόν!

Ποιο τραγούδι μ΄έκανε να κλάψω;

..ακούγοντας στίχους και μουσικές με ευαισθησίες κλαίω ακόμη κι αν δεν είμαι στενοχωρημένη.

..όταν η διάθεσή μου είναι σε «σκοτεινή κατάσταση», κλαίω ακόμη και με τραγούδια που δεν «προσφέρονται» γι΄αυτό.

Θα πω όμως ότι τα δάκρυά μου με το τραγούδι αυτό θα έκαναν τον πιο αρμονικό συνδυασμό.. 

Πιστεύω στους καθρέπτες;

Όχι, τους θεωρώ ανυπόληπτους!

Η πρώτη μου σκέψη στη θέα ξέστρωτου κρεβατιού;

(αν δεν είναι το δικό μου..) "Ωραία, κάποιος μου μοιάζει!"

Αν έχτιζα τον χρόνο απ΄την αρχή, τι θ΄αφαιρούσα; Το χρόνο ή το θάνατο;

Τον χρόνο (έτσι ο θάνατος θα εξαφανιστεί κι αυτός).

Έχει ελλείψεις ο ουρανός;

Ναι..όταν τη μέρα σκοτεινιάζει, θα ήθελα να του προσθέσω δυο-τρία λευκά μαλακά σύννεφα για παρέα.

Ποιο σύνθημα θα έγραφα στον τοίχο του σπιτιού μου;

Σύνθημα όχι, μάλλον θα με καταπίεζε....θα έγραφα «Ίδωμεν..».

Ποιο μεσημέρι της ζωής μου δεν θα αποχωριζόμουν;

..χμ...τώρα που το (καλο)σκέφτομαι, ίσως να μην έχω αγαπημένο (ή «καταραμένο») μεσημέρι που να θέλω να κουβαλώ πάντα στο μυαλό μου.

Ο στίχος αυτός όμως από το τραγούδι "Παιδικά παιχνίδια" (της Λίνας Νικολακοπούλου) μ΄αρέσει πολύ:

"..Πέρασ΄ο καιρός

παιχνίδι αλλιώτικο

που χάθηκε στο φως

τα μεσημέρια μίλα μου.."

Ποιος ήρωας καρτούν με εξοργίζει;

Μα...ο (Wile E.) Coyote βέβαια! 

Μου είναι δυσάρεστο να τον βλέπω να παιδεύεται να πιάσει το Road Runner.

Ο πιο άδικος φόβος μου;

..ανταγωνίζομαι την ευτυχία γιατί τη φοβάμαι.

Σε ποιο βιβλίο θα ορκιζόμουν;

..αποφεύγω να επικαλούμαι το Θεό ή νόμους και κανόνες για ν΄αποδείξω την αλήθεια (μου).

Κι αν σκεφτώ μια άλλη σημασία της ερώτησης, θα πω ότι κανένα βιβλίο δεν μ΄έκανε να το «αγαπήσω παράφορα» (ακόμα).

Τι γεύση έχει η άνοιξη;

(..αυτή την ερώτηση την αγάπησα αμέσως!)

Η άνοιξη έχει σίγουρα γεύση λευκής σοκολάτας και πάστας από ινδοκάρυδο, με φρέσκα φρούτα και χλωρούς ξηρούς καρπούς!

(..να, σαν αυτές της φωτογραφίας, με φράουλες και αμύγδαλα!)

* Ευχαριστώ πολύ, Αντώνη, για την πρόσκληση στο παιχνίδι, μου άρεσε τόόόσο πολύ!


Θα χαιρόμουν πολύ αν έβρισκαν λίγο χρόνο και διάθεση ν΄απαντήσουν στο δικό μου ερωτηματολόγιο η miss little sunshine, ο Dreamer, η Melita, η Only And Just Me, ο Τσαλαπετεινός κι η Maya!


* Ποιο είναι το χρώμα των ματιών που σε συγκινεί περισσότερο;
* Αν χανόσουν φοβισμένος-η σ΄ένα δάσος, τι θα σκεφτόσουν (ή τι θα έκανες); 
* Αν είχες τη δύναμη να επηρεάσεις τον ήλιο...θα τα έφερνες έτσι ώστε μόνο να ανατέλλει ή μόνο να δύει;
* Ένα παλιό τραγούδι (των Γιώργου Μουζάκη και Γιώργου Γιαννακόπουλου) ρωτούσε "πού θα πάει τέλος πάντων η βαλίτσα"..εσύ πού νομίζεις ότι πηγαίνει και πού θα φτάσει (η βαλίτσα);
* Ποιο μέσο μεταφοράς αγαπάς γιατί σου επιτρέπει να κάνεις όνειρα καθώς ταξιδεύεις;
* Ποια είναι η ελπίδα που σε συντροφεύει;
* Μπορείς να ταιριάσεις μ΄ένα τραγούδι την κάθε μία εποχή του χρόνου;
* Θέλεις να μου περιγράψεις το ωραιότερο μπαλόνι;
* Ποιος είναι ο καλύτερος συνδυασμός γεύσης παγωτού και πίνακα ζωγραφικής;
* Τι σημαίνει για σένα.."βουτιά από ψηλά";

** Σημείωση 20 Μαρτίου:


Αγαπητοί κι αγαπημένοι..

Πιθανόν να σας μπέρδεψα λίγο και αρχίσατε να μου στέλνετε τις απαντήσεις σας ως σχόλια, ενώ "κανονικά" χρειαζόταν να τις αναρτήσετε στα ιστολόγιά σας παίζοντας το παιχνίδι!
Αλλά....επειδή οι "κανόνες" υπάρχουν για να παρακάμπτονται (χμ..χμ..μήπως όχι; ..ουφ...πάντα με μπέρδευε αυτό), βεβαίως και θα δημοσιεύσω εδώ τις απαντήσεις σας!

Ξεκινώντας απ΄το πιο επιμελές πουλί της πλάσης.. 

..βόλτα στον κήπο.

..μα ναι, το είχα ακούσει καθαρά, η βραδιά θα ήταν αφιερωμένη σε μυθιστορήματα κήπου!


Πριν φτάσουμε εκεί όμως, λίγα λόγια θα πούμε για τους «συγγραφείς» και την ιστορία τους ως σήμερα.


Μια φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ μακρινό (μόλις το 2006), δυο Θεσσαλονικείς φίλοι, ο Γιώργος (με σπουδές φυσικής) και ο Μάνος (με σπουδές αρχιτεκτονικής),  ένωσαν το πάθος τους για τη μουσική, την καλή τους αισθητική και την αγάπη τους για ένα τραγούδι των Explosions In The Sky.
Μοιράστηκαν σκέψεις, απόψεις για μουσικές και συλλογές μουσικών οργάνων.
Έπαιξαν γιουκαλίλι, ακορντεόν, πιάνο, μαντολίνο κι άλλα πολλά.
Κάπως έτσι έφτασαν το 2007 να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους (ομώνυμο) EP σε 100 (χειροποίητα, παρακαλώ) αντίτυπα και τον ίδιο χρόνο έγραψαν τη μουσική για τη βουβή ταινία (του 1933) "Every night dreams" ("Yogoto no yume") του Mikio Naruse (τα cd σε χειροποίητα αντίτυπα κι εδώ).
Η μουσική της ταινίας κυκλοφόρησε ξανά το 2008 (αυτή τη φορά κάτω από εταιρικά φτερά).
Το 2011 δρόμος τους έφερε στον κήπο, να γράφουν ιστορίες μουσικές για το "The garden novels".


..Ακούγοντας τη μουσική τους ταξιδεύεις. 
Σε χρώματα όμορφα και φωτεινά, αλλά και στο γκρίζο, το μαύρο, το λευκό. 
Κυριεύεσαι από συναισθήματα. Χαρά, μελαγχολία, αγαλλίαση, ευτυχία!


..Μια βραδιά του Μαρτίου πήγαμε μια βόλτα στους κήπους της μουσικής τους. Ονειρευτήκαμε πως ξαπλώσαμε σε δροσερό γρασίδι και μυρίζαμε τ΄αρώματα των λουλουδιών όλη μέρα.
..Περιπλανηθήκαμε στους κήπους ως αργά το βράδυ. Νιώσαμε φόβο στο σκοτάδι και κλείσαμε τα μάτια ακουμπώντας σ΄ένα δέντρο που πάνω του φώλιαζαν όλων των ειδών τα πουλιά.

Ήταν ένα υπέροχο live και ευχαριστούμε τους Your Hand In Mine για την υπέροχα γοητευτική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν!

Ήταν πράγματι μια βραδιά αφιερωμένη σε μυθιστορήματα κήπου!

Ιδιαίτερη αναφορά στον Sony Touch και τους Honolulu Philharmonic που έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση στην αρχή του live.
Με την desert rock και την experimental dirty jazz τους μας «πότισαν με αλκοόλ» χωρίς να πιούμε σταγόνα.

More info: 

* Your Hand In Mine (Γιώργος Παπαδόπουλος, Μάνος Μυλωνάκης): 

http://www.yourhandinmineband.com/, http://www.myspace.com/theyourhandinmine

* Sony Touch (Δημήτρης Τάτσης): http://www.myspace.com/sonnytouch 

* οι φωτό απ΄το live στο Block 33 (Θεσσαλονίκη, 10-3-12)

..εντός (ή εκτός) της φωτιάς;

«Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ΄το πλήθος

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. 'Ηταν

στ΄αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιός είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.»

("Ο καιόμενος", από τη συλλογή ποιημάτων "Μεταίχμιο Β΄", 1957, του Τάκη Σινόπουλου)

photo by Nathalie Jouat (flickr)