μέχρι τότε..

ζωή (η): το χρονικό διάστημα από τη γέννηση ως το θάνατο

..διάστημα που δε μπαίνει σε προϋπολογισμούς, σχέδια και καλούπια.
..δεν ξέρεις πότε η ανάσα σου τελεσίδικα θα κοπεί.
..δεν ξέρεις αν θ᾽αποφασίσεις να πάρεις την τελευταία ανάσα (αν σκεφτείς το «φτάνει»).
..ζεις παίρνοντας τη ζωή στα σοβαρά.
..ζεις παίρνοντας τη ζωή στ᾽αστεία.
(δεν ξέρεις ποιο απ᾽τα δυο είναι καλό..καλύτερο)
..ζεις δίνοντας σημασία περισσότερο στις λύπες παρά στις χαρές.
..ζεις ψαχουλεύοντας το αρνητικό σημείο των λόγων και των πράξεων, ξεχνώντας πως, όταν κάποιοι φύγουν, αυτό που θα σε βασανίσει είναι γιατί δεν τους αγκάλιασες για συγχώρεση (δική τους ή δική σου, τι σημασία είχε).
..φωνές, θυμός, πικρία..τίποτα δεν σε πάει μπροστά.
..όλες οι φορές που αρνήθηκες τη βοήθεια. 
..όλες οι φορές που αποφάσισες μόνος να συνεχίσεις.

..κι αν είχες μια τελευταία ανάσα (μετά την τελευταία), τι θα άλλαζες;

..τη ζωή σου να ζήσεις (χωρίς δεύτερη σκέψη).

(αντίο)

..ας στροβιλιστούμε!

χορός (ο): 
συντονισμένες ρυθμικές κινήσεις των ποδιών και ολόκληρου του σώματος, που συνήθως συνοδεύονται από μουσική ή και τραγούδι και που εκτελούνται από ένα μόνο πρόσωπο, από ζευγάρια ή από ομάδα προσώπων.


..καιρό τώρα ήθελα να χορέψω.
..είναι που αγαπώ τον χορό, ήταν που η πρόταση φάνταζε καταπληκτική καθώς χαμογελούσε.

..για μήνες η δελεαστική ιδέα χόρευε στο μυαλό μου με παρτενέρ τον πράσινο ξεχτένιστο κομήτη..με θεατή μια τεμπέλα ανεμογεννήτρια..
..πέρασαν οι μήνες καθώς οι χορευτές χαζεύαμε τα είδωλά μας σε μεθυσμένους καθρέφτες και κάναμε παρέα σε υπνοβάτες που μόλις σχόλασαν..
..υποδυόμουν την κοπέλα με τις κερασόχρωμες κάλτσες κι ήταν η διάθεσή μου κερασόχρωμη κι αυτή!

..προσπαθούσα να μάθω τα βήματα του χορού, αλλά πάνω που νόμιζα ότι τα ξέρω, μπερδευόμουν..ξεκινούσα ξανά, με μεγαλύτερη όρεξη, με μεγαλύτερο χαμόγελο..στροβιλιζόμουν στης ιδέας τον ενθουσιασμό!
..έχανα τον ρυθμό μα τον ξανάβρισκα..χιλιάδες εικόνες προσπαθούσαν επίμονα να κερδίσουν υποψηφιότητα στον διαγωνισμό χορού..κάποιες ασχημούλες αλλά εντυπωσιακές, άλλες όμορφες μα έμοιαζαν μεταξύ τους.

..πόσες πόζες, πόσα χαμόγελα..κι ακόμα τόσα.
..κι η χαρά να πρωτοστατεί παντού, να διώχνει κάθε μελαγχολική υπόνοια του ανόητου γκρι..να φέρνει τις μπόρες της λύτρωσης και ουράνια τόξα ζωγραφισμένα από παιδιά.

..κι όταν όλοι πήραν τη θέση τους, θεατές κοιτώντας προς τη σκηνή που στήθηκε μέσα σ᾽ένα μοσχοβολιστό οπωρώνα..καταλάβαμε πως αυτή ήταν η μέρα..

..η μέρα που η ιδέα ντύθηκε πραγματικότητα.

..ευχαριστώ!

* το βιβλίο του Αντώνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη
* όλες οι λέξεις που χορεύουν στο μπλε είναι λέξεις-χορευτικοί ελιγμοί από ποιήματα του βιβλίου

Χώρος. Χρόνος.

χώρος ο [xóros]: έκταση, επιφάνεια που έχει ορισμένο πλάτος, μήκος ή και ύψος
χρόνος ο [xrónos]: (χωρίς πληθ.) η συνεχής εξέλιξη και διαδοχή φαινομένων, καταστάσεων ή ενεργειών

Ο χώρος που αντιλαμβανόμαστε έχει διαστάσεις τρεις, μάλλον τέσσερις, αν προσθέσουμε κι αυτή τη διάσταση που κάποιες φορές αντιλαμβανόμαστε και κάποιες όχι, το χώρο.
Ο χώρος μπορεί να καλυφθεί από αντικείμενα, ανθρώπους. Όλα χειροπιαστά, αποδεικνύουν την ύπαρξή του.
Στο χρόνο συμβαίνουν γεγονότα. Εμφανή ή όχι (στους πολλούς).

Κι όμως..ο χώρος μπορεί να πάρει μορφή άυλη κι ας κινούνται προς τις έξι κατευθύνσεις τα σώματά μας, τα αντικείμενα.
Η σκέψη μας όταν σταματάει να κινείται, είναι σα να διαγράφει το χώρο..τον σβήνει, τον «παγώνει». Τη σκέψη μας ο χώρος δε μπορεί να την περιορίσει. Στενός ο χώρος μα η σκέψη πολλαπλή, χώρος απέραντος κι η σκέψη στενή. Όρια δεν υπάρχουν (συχνά).

Κι ο χρόνος παύει να υφίσταται όταν βιώνουμε έντονες συγκινίσεις..χαρές, θλίψη, φυγή, ταξίδια. Αδυνατεί να περιορίσει την υπόστασή μας, τις σκέψεις και τις ενέργειές μας.

Μπορούμε να (καθ)ορίσουμε χώρο και χρόνο, μπορούμε και να (ξε)φύγουμε από μακριά τους. 
Προνόμιο μεγάλο.

..χώρος..χρόνος..χάνονται μόλις το βλέμμα χαθεί στη θάλασσα..

..κυνηγώντας το φως!

..είναι μέρες τὠρα που αναζητώ το φως..και περιμένω.
..προσπαθώ να μην ξυπνάω όταν έξω είναι ακόμα σκοτάδι κι αν τύχει και ξυπνήσω, αποφεύγω ν᾽ ανοίξω τα μάτια μου.
..όταν βγω έξω, τη μέρα, τα μάτια μου ψάχνουν απεγνωσμένα για φως και μόλις το εντοπίσουν, τρέχουν πίσω του χωρίς δεύτερη σκέψη.
..κι όταν το φυσικό φως αρχίσει να χάνει την έντασή του και τείνει να εξαφανιστεί..περιμένω. Κι όταν χαθεί εντελώς, αρχίζω ν᾽αναζητώ το φως σε κάθε τεχνητή μορφή του. Περιμένοντας το φυσικό φως να φανεί ξανά.
Αυτή η αναμονή του φωτός..
Είναι που μου ᾽χει κολλήσει κι αυτό το τραγούδι τελευταία (και κάνει ωραίο συνδυασμό με το φως).

*το τραγούδι είναι από το νέο ep του Remi, "The road not taken, vol. 1"

www.remiband.com

..(χαρούμενο) γκρι.

γκρι [grí] Ε (άκλ.): το χρώμα ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο

..είναι ωραία άραγε να είσαι ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο; 

..πώς να νιώθει το γκρι, νιώθει εγκλωβισμένο ή του αρέσει να φλερτάρει πότε με τη βελούδινη αύρα του άσπρου και πότε με τη μυστηριώδη ματιά του μαύρου;
..φοβάται άραγε την ψυχρή πραγματικότητα του λευκού, που κρύβει έναν κόσμο αόρατο (στον γκρι επισκέπτη);
..φοβάται μήπως ακόμα και την υποψία σκοτοδίνης που το άκαμπτο μαύρο προκαλεί;

Είμαι βέβαιη (σχεδόν) πως το γκρι τα καταφέρνει μια χαρά και ισορροπεί ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.
Κι όταν δεν τα καταφέρνει και πέφτει, τρέχουν όλα τ᾽άλλα χρώματα για βοήθεια. Α, στα χρώματα η «βοήθεια» ερμηνεύεται αλλιώς. Βοήθεια είναι να κυλιστούν κι αυτά κάτω μαζί του μέχρι να γίνουν μια μικρή πολύχρωμη μπάλα, ένα συνονθύλευμα χαράς.

..άλλωστε είναι φορές που ο ουρανός έχει ένα χρώμα γκρι με λίγο μπλε που φωτίζεται απ᾽τη θάλασσα και μοιάζει σχεδόν ασημένιο..να, έτσι όπως στη φωτογραφία αυτή (με το πορτοκαλί να χαίρεται που βρέθηκε ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα).

γκρι (αγαπημένο): μην το φοβάσαι.

Ακολουθεί ταιριαστή μουσική..

*(αφιερωμένη) ανάρτηση εμπνευσμένη από τον «φὀβο» του Α. για το γκρι

..ανοιξιάτικη ανθοθύελλα.

Στάση αστικού λεωφορείου (κάπου στην Εγνατία).
Μεσημέρι, ο ήλιος ψηλά. 
Μέρα ζεστή, ανοιξιάτικη, μ᾽ ένα ελαφρύ αεράκι να βολτάρει τεμπέλικα.
Αναπάντεχα ο ήλιος χάθηκε και το αεράκι φάνηκε ν᾽αγρίεψε. 
Ήταν εκείνη τη στιγμή που ένιωσα κάτι να πέφτει και να κάθεται απαλά στο κεφάλι μου..και γύρω μου το τοπίο να έχει ασπρίσει!
Σκέφτηκα «δε μπορεί, δεν έχει αρκετό κρύο για να χιονίζει».
Κοιτώντας προσεκτικά γύρω μου ενθουσιάστηκα μ᾽αυτό που είδα. Μια βροχή από λουλούδια, ανθοθύελλα κανονική!
Λουλουδάκια από τα δέντρα που βρίσκονταν πίσω, τα παρέσυρε ο δυνατός αέρας, τα ανάγκασε να στροβιλίζονται, να χορεύουν και να προσγειώνονται μαλακά οπουδήποτε..στο δρόμο, στα διερχόμενα οχήματα, στα κεφάλια μας!

Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να νιώσω τον ερχομό της άνοιξης.

..όσα λουλούδια κι αν παρασύρθηκαν απ᾽τον αέρα, τα δέντρα παρέμειναν ανθοστολισμένα!

Τραγούδι ταιριαστό για τη μέρα εκείνη..

(..πολλές ευχαριστίες στον South Of The River για την εξαιρετική του πρόταση!)

..ακατάδεκτα σύννεφα και ανέμελες αισιοδοξίες.

(η - πάντα - αγαπημένη Κυριακή πότε πότε ενδείκνυται για αισθήματα λύπης..)

..περιβάλλον ξένο, αλλά «οικείο». Έπιασες τον εαυτό σου να κάνει υπομονή, ν᾽αντέχει παραξενιές διατηρώντας ψυχραιμία. Μα η υπομονή δεν έγινε συνήθεια (ευτυχώς), έλυσες τη «σιωπή» σου, ξέσπασες. Κι ήταν η αίσθηση σα αυτή του να σωριάζεσαι στο δρόμο, χτυπώντας το σαγόνι σου (δε βαριέσαι, σκέφτηκες μόλις σηκώθηκες, έχει κρύο και μόλις έβρεξε, θ᾽ασχοληθώ με τον καιρό για λίγη ώρα).
..μάζεψες τις σκόρπιες σκέψεις σου κι έψαξες τριγύρω για τις σκέψεις του άλλου...μπα, πού να τις βρεις, αυτές απομακρύνθηκαν στο πρώτο σύννεφο κακοκεφιάς (κι ας είχαν αντέξει στο πρωινό χιονόνερο). 
Κακοκεφιά γιατί; Για μια αισιοδοξία που φάνηκε «ύποπτη» κι ας μηνέκρυβε τίποτα.
Ήταν απλώς μια αισιοδοξία άγνωστη που χαμογέλασε σ᾽ένα (άγνωστο) γκρι σύννεφο. 
Δε βαριέσαι, σκέφτηκες πάλι, τα σύννεφα μάλλον δεν πιάνουν εύκολα φιλίες με αισιοδοξίες.
Τα σύννεφα τρέχουν γρήγορα μπροστά σε τέτοιες περιπτώσεις, τα βοηθάει ο άνεμος (ισχυρός βοηθός). Μα πώς, τα γκρι σύννεφα θα ᾽πρεπε να ᾽ναι βαριά, πώς έτρεξαν τόσο γρήγορα (ακόμα και με τη βοήθεια του ανέμου); 
Είχες ελπίδα πως θα περίμεναν τον ήλιο να τα φωτίσει..θα ήταν τότε ωραία φωτεινά γκρι σύννεφα. 
(σ᾽αρέσει το φωτεινό γκρι..θα μπορούσε να είναι το χρώμα της αισιοδοξίας όταν κοιμάται!)
Κι όταν το σύννεφο χαμογέλασε (τυπικά, έστω), η αισιοδοξία αμέσως θυμήθηκε πού είχε κρύψει την ιδέα της φιλικής διάθεσης και τη βρήκε με δυο γρήγορες κινήσεις.



(..η Κυριακή της χαράς δεν επηρεάζεται από λυπημένες σκέψεις του παρελθόντος.)

..έξις, δευτέρα φύσις.

..συχνά όλα καταλήγουν να είναι μια συνήθεια.

Αν η συνήθεια δεν έχει για παρέα τη ρουτίνα, όλα καλά, βοηθάει και τη μνήμη μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας. Μόλις όμως η επανάληψη φτάνει στα όρια του κινδύνου ψάχνουμε να βρούμε τρόπους ν᾽αποτινάξουμε από πάνω μας την καταπίεση της συνήθειας πριν φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε υπόδουλοι.

Είναι φορές που κάνουμε κάτι από συνήθεια αλλά πιστεύουμε ότι το κάναμε από επιλογή. Μικρές συνήθειες που φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν πού και πού ότι οι προτιμήσεις μας, ναι, μπορεί ν᾽αλλάζουν με τον καιρό, αλλά κάποιες αγαπημένες λεπτομέρειες έχουν ενταχθεί στην ζωή μας αποτελώντας τις γλυκές συνήθειές μας!

Ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης είχε γράψει στις «Κακές συνήθειες»: «από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ᾽το βάζο..». Στην πραγματικότητα ίσως μόνο η μητέρα του να θεωρούσε πως αυτό είναι μια κακή συνήθεια. 

Μ᾽αρέσει να κάθομαι στις ακριανές θέσεις στα τραίνα..διάδρομος ή παράθυρο δεν με πολυ-απασχολεί, αρκεί να μην «στριμώχνομαι» ανάμεσα σε άλλους (γνωστούς ή αγνώστους). Νιώθω πως αυτή η συνήθεια με κάνει να έχω μια μικρή αίσθηση ελευθερίας.

Είναι συγκεκριμένη η σειρά που έχω τοποθετήσει τους δίσκους βινυλίου στο ράφι. Σειρά που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει.

(κάποτε) 
Κάποιος είχε ακριβώς την ίδια συνήθεια με μένα και τις χαρτοπετσέτες (σχεδόν «ιεροτελεστία»).

Ίσως έρθει ο καιρός που θα μπορώ να ταξιδεύω σε χρόνους παρελθόντες για να θυμάμαι παλιές, ξεχασμένες συνήθειες. Να βρίσκω εκεί μόνο αυτές που δεν τις απόκτησε ποτέ κανείς άλλος ως εκείνη τη στιγμή. Να τους δίνω ζωή και πάλι μέχρι ν᾽αρχίσουν να αισιοδοξούν ξανά.

Οι συνήθειές μας. Μας χαρακτηρίζουν.