Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

..έξις, δευτέρα φύσις.

..συχνά όλα καταλήγουν να είναι μια συνήθεια.

Αν η συνήθεια δεν έχει για παρέα τη ρουτίνα, όλα καλά, βοηθάει και τη μνήμη μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας. Μόλις όμως η επανάληψη φτάνει στα όρια του κινδύνου ψάχνουμε να βρούμε τρόπους ν᾽αποτινάξουμε από πάνω μας την καταπίεση της συνήθειας πριν φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε υπόδουλοι.

Είναι φορές που κάνουμε κάτι από συνήθεια αλλά πιστεύουμε ότι το κάναμε από επιλογή. Μικρές συνήθειες που φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν πού και πού ότι οι προτιμήσεις μας, ναι, μπορεί ν᾽αλλάζουν με τον καιρό, αλλά κάποιες αγαπημένες λεπτομέρειες έχουν ενταχθεί στην ζωή μας αποτελώντας τις γλυκές συνήθειές μας!

Ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης είχε γράψει στις «Κακές συνήθειες»: «από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ᾽το βάζο..». Στην πραγματικότητα ίσως μόνο η μητέρα του να θεωρούσε πως αυτό είναι μια κακή συνήθεια. 

Μ᾽αρέσει να κάθομαι στις ακριανές θέσεις στα τραίνα..διάδρομος ή παράθυρο δεν με πολυ-απασχολεί, αρκεί να μην «στριμώχνομαι» ανάμεσα σε άλλους (γνωστούς ή αγνώστους). Νιώθω πως αυτή η συνήθεια με κάνει να έχω μια μικρή αίσθηση ελευθερίας.

Είναι συγκεκριμένη η σειρά που έχω τοποθετήσει τους δίσκους βινυλίου στο ράφι. Σειρά που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει.

(κάποτε) 
Κάποιος είχε ακριβώς την ίδια συνήθεια με μένα και τις χαρτοπετσέτες (σχεδόν «ιεροτελεστία»).

Ίσως έρθει ο καιρός που θα μπορώ να ταξιδεύω σε χρόνους παρελθόντες για να θυμάμαι παλιές, ξεχασμένες συνήθειες. Να βρίσκω εκεί μόνο αυτές που δεν τις απόκτησε ποτέ κανείς άλλος ως εκείνη τη στιγμή. Να τους δίνω ζωή και πάλι μέχρι ν᾽αρχίσουν να αισιοδοξούν ξανά.

Οι συνήθειές μας. Μας χαρακτηρίζουν.