Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

παρένθεση.



..είναι φορές που νομίζω ότι ζω για να φτιάχνω παρενθέσεις (..ατομικές, κατάδικές μου).

Εκεί επιτρέπω να μπει μόνο ό,τι θέλω να πω, να δείξω (..στα κρυφά τάχα), ό,τι αγαπώ, φοβάμαι, λαχταράω, σιχαίνομαι, χωρίς να είναι απαραίτητο όλα αυτά να έχουν σύνδεση με προηγούμενα. 
Μικρά επεισόδια έξαρσης χαράς, επισημάνσεις ημερολογίου..ίσως και ταφής ασήμαντων ή σημαντικών συμβάντων.

Πόσα έχω κλείσει τόσα χρόνια μέσα στις παρενθέσεις μου!
Αμηχανία στιγμιαία, ένα χαμόγελο γιορτινό με κουρασμένα χείλη, τρία παγωτά (..ενός βιαστικού καλοκαιριού), κρυφές επιθυμίες, τη γεύση μιας πιπεριάς Φλωρίνης λουσμένη με λαδόξιδο, μια υπόσχεση για ένα τηλεφώνημα που δεν πρόλαβα να κάνω (..πού να ήξερα πως δεν έπαιρνε αναβολή), κι άλλα πολλά.

..κι η μόνη πεισματική εμμονή εντός είναι «δύο αποσιωπητικά πριν» (..όχι παραπάνω, μόνο δύο).