θέα.

(..έστω πού και πού..)

- Θα φυτέψω έναν φοίνικα ψηλό στην αυλή να φτάνει 

  ως πάνω στο μπαλκόνι μας και να κρύβει το μισό.

- Μα θα είναι μπροστά στη μπαλκονόπορτα.

- Τη μισή μπαλκονόπορτα.

- Τη μισή, έστω.

- Ναι, αυτό θα κάνω, θα έχουμε μια ωραία μισή θέα. 

  Θα με βοηθήσεις;

- Μα θα κρύβει όλη σχεδόν τη θέα, όχι μόνο τη μισή.

- Δεν είναι έτσι.

- Ε πώς, αφού θα είναι μπροστά στη μισή μπαλκονόπορτα,
  δε θα κρύβει σχεδόν όλη τη θέα;

- Όχι. Αυτό που θα απολαμβάνουμε θα είναι μισή θέα.

- Δηλαδή προτιμάς να βλέπεις τη θέα της πόλης μισή;

- Αυτό που θα βλέπω μισό θα είναι η εικόνα της πόλης. 

  Για τη θέα του φοίνικα μιλάω τόση ώρα.

  Θ᾽απολαμβάνουμε τη θέα του φοίνικα. 

  Μισή μεν, αλλά σκέψου τι ωραία θέα που θα 'ναι!

(..ας ήταν να σκεφτόμαστε στα ίδια χρώματα πού και πού..)

παρένθεση.

..είναι φορές που νομίζω ότι ζω για να φτιάχνω παρενθέσεις (..ατομικές, κατάδικές μου).

Εκεί επιτρέπω να μπει μόνο ό,τι θέλω να πω, να δείξω (..στα κρυφά τάχα), ό,τι αγαπώ, φοβάμαι, λαχταράω, σιχαίνομαι, χωρίς να είναι απαραίτητο όλα αυτά να έχουν σύνδεση με προηγούμενα. 
Μικρά επεισόδια έξαρσης χαράς, επισημάνσεις ημερολογίου..ίσως και ταφής ασήμαντων ή σημαντικών συμβάντων.

Πόσα έχω κλείσει τόσα χρόνια μέσα στις παρενθέσεις μου!
Αμηχανία στιγμιαία, ένα χαμόγελο γιορτινό με κουρασμένα χείλη, τρία παγωτά (..ενός βιαστικού καλοκαιριού), κρυφές επιθυμίες, τη γεύση μιας πιπεριάς Φλωρίνης λουσμένη με λαδόξιδο, μια υπόσχεση για ένα τηλεφώνημα που δεν πρόλαβα να κάνω (..πού να ήξερα πως δεν έπαιρνε αναβολή), κι άλλα πολλά.

..κι η μόνη πεισματική εμμονή εντός είναι «δύο αποσιωπητικά πριν» (..όχι παραπάνω, μόνο δύο).

..στο υπόγειο.

- Πού ήσουν;

- Στο υπόγειο.

- Μα εσύ σιχαίνεσαι το υπόγειο. 
  Δεν ήθελες αυτό το σπίτι γιατί είχε υπόγειο. 
  Κι όταν τελικά μετακομίσαμε εδώ, 
  κρέμασες έξω απ᾽την πόρτα του υπογείου μια ταμπέλα 
  που έγραφε «ταράτσα» κι έβαλες μέσα γλάστρες 
  με καμέλιες και κουμ κουάτ.

- Ναι. Το θυμάμαι.

- Για να μη φοβάσαι, μου ᾽χες πει.

- Μμμ..

- Κι ήθελες να φέρεις και κεραίες τηλεόρασης μες στη μέση,    
   για να μοιάζει περισσότερο με ταράτσα. 
   Το θυμάσαι κι αυτό;

- Ναι.

- Θυμάσαι και τη φορά που είχες απλώσει μπουγάδα 
   κάτω εκεί και τα ρούχα έκαναν μια βδομάδα για να
   στεγνώσουν; Μούχλα κόντεψαν να πιάσουν!

- Ναι, σου είπα. Ναι!

- Τότε, γιατί ήσουν στο υπόγειο, μου λες; 
   Τι έγινε, δε φοβάσαι πια; 
   Ποιος ο λόγος για...«επισημότητες» και μου φόρεσες 
   τις δαντέλες σου και τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια;

- Ήθελα να φωτογραφίσω κάτι φορώντας ωραία ρούχα, 
   γιατί είμαι «τιμώμενο πρόσωπο» κατά κάποιον τρόπο.

- Α, μάλιστα...ποιός σε τίμησε, για να ᾽χουμε καλό ρώτημα; 
  Και γιατί στο υπόγειο, παρακαλώ;

- Ήθελα σκοτάδι και δεν άντεχα να περιμένω να νυχτώσει.

- Μα εσένα δε σ᾽αρέσει να φωτογραφίζεις στο σκοτάδι 
   με φλας.

- Δε φωτογράφισα με φλας.

- Να δω;

- Να..κοίτα..φωτογράφισα το βιβλίο που αγάπησα 
   σήμερα Κυριακή. 
  Ήθελα να εξαφανίσω τις σκιές, 
   για να ερωτεύονται οι άνθρωποι στα φανερά.  

- Μα τι λες;

- Διάβασε εδώ..

«Οι άνθρωποι αρέσκονται να σ᾽αγαπούν πίσω
 απ᾽την πλάτη σου.
 Να ερωτεύονται κρυμμένοι στη σκιά τους.»*

- Μμ..ωραία φωτογραφία έβγαλες, αυτή μοιάζει παλιά,
   σκονισμένη, σα να είχε γρατσουνιστεί το φιλμ. Χαχαχα!

- Ευτυχώς!

- Α, αυτό ήθελες; Ε...χμ...καλά.

- Λες να έχουμε ωριμάσει αρκετά για να πιούμε 
  εκείνο το κρασί που κρύβεται τόσα χρόνια στην κάβα; 

Η νέα ποιητική συλλογή του Αντώνη Τσόκου με τίτλο «Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. 

*απόσπασμα από το «Χάραξε το σκοτάδι».

..κάτι.

"«..ο άνθρωπος είναι αυτή η νύχτα, αυτό το άδειο τίποτα, που περιλαμβάνει τα πάντα στην απλότητά του..»
(απόσπασμα από τη «Φυσική φιλοσοφία και φιλοσοφία του πνεύματος» του Georg Wilhelm Friedrich Hegel)

..ένα άδειο τίποτα ο άνθρωπος;
Μα πώς; Πώς γίνεται ο άνθρωπος να είναι ένα τίποτα;
Είμαστε τουλάχιστον κάτι..κι αυτό κυρίως επειδή συχνά δε μας χαρακτηρίζει καμιά απλότητα..πολύπλοκοι στο έπακρο είμαστε.
Κι απ᾽την άλλη..το τίποτα μένει πάντα άδειο;
Τι να είναι αυτό που μπορεί να γεμίσει την κενότητά του;
Μα ναι..η παρουσία κάποιου, μια κουβέντα - έστω και μια ημιτελής φράση - διαλύει την  ομίχλη του τίποτα κι επισκιάζει την απουσία..κι έτσι ίσως να γεμίζει (και) το τίποτα.

(φωτό από την έκθεση: "Η νύχτα του κόσμου", Γιώργος Μαραζιώτης)

* Το κείμενο: μια (προσωπική) σκέψη βασισμένη στην έκθεση του Γιώργου Μαραζιώτη με τίτλο «Η νύχτα του κόσμου».

Τα έργα θα εκτίθενται στη γκαλερί Nitra (Φιλίππου 51, Θεσσαλονίκη) ως και τις 23 Μαΐου.

past tense.

Μια μέρα με ωραία σύννεφα..

..πήρες βαθιές ανάσες σε αέρα που μοσχοβολούσε φρεσκοπλυμένα ρούχα. 

..χαμογέλασες σε γνωστούς κι αγνώστους χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση.

..θυμήθηκες τις παρέες των σχολικών χρόνων.

..ξέχασες μια δυσάρεστη στιγμή που έπρεπε να είναι σύντομη (στιγμή ήταν άλλωστε), όμως σε κράτησε θλιμμένο αιχμάλωτο για ώρες.

..γέλασες με όσους απομνημονεύουν λέξεις εντυπωσιασμού.

..ονειρεύτηκες ταξίδι με παρέα χαρούμενη.

..έκανες βόλτα στην αγαπημένη σου γειτονιά της πόλης.

..κάθησες στο μπαλκόνι μέχρι να σουρουπώσει, πιστεύοντας πως έτσι όπως μούδιασες από το εξωφρενικό κρύο, θα πάγωνε κι ο χρόνος στη μέρα αυτή..
Τη μέρα με τα ωραία σύννεφα.