..στο υπόγειο.

- Πού ήσουν;

- Στο υπόγειο.

- Μα εσύ σιχαίνεσαι το υπόγειο. 
  Δεν ήθελες αυτό το σπίτι γιατί είχε υπόγειο. 
  Κι όταν τελικά μετακομίσαμε εδώ, 
  κρέμασες έξω απ᾽την πόρτα του υπογείου μια ταμπέλα 
  που έγραφε «ταράτσα» κι έβαλες μέσα γλάστρες 
  με καμέλιες και κουμ κουάτ.

- Ναι. Το θυμάμαι.

- Για να μη φοβάσαι, μου ᾽χες πει.

- Μμμ..

- Κι ήθελες να φέρεις και κεραίες τηλεόρασης μες στη μέση,    
   για να μοιάζει περισσότερο με ταράτσα. 
   Το θυμάσαι κι αυτό;

- Ναι.

- Θυμάσαι και τη φορά που είχες απλώσει μπουγάδα 
   κάτω εκεί και τα ρούχα έκαναν μια βδομάδα για να
   στεγνώσουν; Μούχλα κόντεψαν να πιάσουν!

- Ναι, σου είπα. Ναι!

- Τότε, γιατί ήσουν στο υπόγειο, μου λες; 
   Τι έγινε, δε φοβάσαι πια; 
   Ποιος ο λόγος για...«επισημότητες» και μου φόρεσες 
   τις δαντέλες σου και τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια;

- Ήθελα να φωτογραφίσω κάτι φορώντας ωραία ρούχα, 
   γιατί είμαι «τιμώμενο πρόσωπο» κατά κάποιον τρόπο.

- Α, μάλιστα...ποιός σε τίμησε, για να ᾽χουμε καλό ρώτημα; 
  Και γιατί στο υπόγειο, παρακαλώ;

- Ήθελα σκοτάδι και δεν άντεχα να περιμένω να νυχτώσει.

- Μα εσένα δε σ᾽αρέσει να φωτογραφίζεις στο σκοτάδι 
   με φλας.

- Δε φωτογράφισα με φλας.

- Να δω;

- Να..κοίτα..φωτογράφισα το βιβλίο που αγάπησα 
   σήμερα Κυριακή. 
  Ήθελα να εξαφανίσω τις σκιές, 
   για να ερωτεύονται οι άνθρωποι στα φανερά.  

- Μα τι λες;

- Διάβασε εδώ..

«Οι άνθρωποι αρέσκονται να σ᾽αγαπούν πίσω
 απ᾽την πλάτη σου.
 Να ερωτεύονται κρυμμένοι στη σκιά τους.»*

- Μμ..ωραία φωτογραφία έβγαλες, αυτή μοιάζει παλιά,
   σκονισμένη, σα να είχε γρατσουνιστεί το φιλμ. Χαχαχα!

- Ευτυχώς!

- Α, αυτό ήθελες; Ε...χμ...καλά.

- Λες να έχουμε ωριμάσει αρκετά για να πιούμε 
  εκείνο το κρασί που κρύβεται τόσα χρόνια στην κάβα; 

Η νέα ποιητική συλλογή του Αντώνη Τσόκου με τίτλο «Ένα ποτήρι ακόμη, Τσαρλς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. 

*απόσπασμα από το «Χάραξε το σκοτάδι».