Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

περαστικός ρυθμός.



..από χθες της είχε κολλήσει για τα καλά στο μυαλό ένας ρυθμός βαλς, περαστικός.
Χωρίς να μπορεί να διακρίνει αν ήταν υπαρκτή ή φανταστική μουσική επένδυση, κάθε σκέψη της συνοδευόταν απ᾽ τον ρυθμό αυτό, στροβιλιζόταν εξαντλητικά και μόλις έπαιρνε μια-δυο ανάσες, άρχιζε ξανά!
Κι ήταν τόσο παράδοξο που καθόταν στο γραφείο της έχοντας σοβαρά θέματα ν᾽ασχοληθεί, έχοντας σοβαρό βλέμμα και μιλώντας σοβαρά, ενώ παράλληλα ο ρυθμός γινόταν ολοένα και γρηγορότερος κι η σκέψη της αγκομαχούσε, αλλά συνέχιζε να τον ακολουθεί χαμογελώντας.
Εξωφρενικά ανόητο.
Το βαλς ως χορός την άφηνε αδιάφορη, αλλά ο ρυθμός παρέσυρε το μυαλό της σε φωταψίες, λαμπρότητες και ζωηράδες.
Ως το βράδυ θα έχει φύγει απ᾽ το μυαλό της.
Ως τότε οι σκέψεις της θα κινούνται σε ρυθμό βαλς, αλλά οι χορευτικές φιγούρες τους θα θυμίζουν λίντυ χοπ.
Απροσδόκητα ανόητο (για έναν περαστικό ρυθμό).



Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

στης Κατερίνας.


πνίγομαι. 

Πνίγομαι, σου λέω, μ᾽ακούς; 
Εύχομαι να μη μ᾽ακούς, για να συνεχίσω να πνίγομαι, γιατί..είναι μια αίσθηση ευχάριστη. Δεν είν᾽αυτό που σου κόβεται η ανάσα, αλλά αυτό που νιώθεις ότι όλα σκοτεινιάζουν και χάνονται όλοι γύρω σου, αλλά εσύ νιώθεις δυνατή..ετερόφωτη μεν, αλλά δυνατή.

Απόψε πήγες στης Κατερίνας. Δε σε περίμενε. Κανέναν δεν περίμενε. Έχει το γιο της αυτή, δεν τη νοιάζει άλλος κανείς - ούτε ο ίδιος της ο εαυτός.

Την έβλεπες να αφηγείται, πότε παραστατικά, πότε άχρωμα, τη ζωή της. 
Να ψυχορραγεί, να γελάει, να χλευάζει, να πονάει, να σοκάρεται. 
Σα μαριονέτα που έσπασε τα σχοινιά της και δεν ήξερε πια τι να κάνει, πώς να τρεκλίσει για να μην πέσει, πώς να ψιθυρίσει μα ν᾽ακουστεί - σα να είχε συνηθίσει τα σχοινιά, να της έλειπαν. 
Αέρινη, αλλά τόσο δυνατή, τραυματισμένη, αλλά πεισματάρα.

Την ακολουθούσε ένα φως..την ακολουθούσε.
Εκεί στη θλίψη, στη χαρά, στο θυμό..και στο σκοτάδι ακόμα το φως ήταν εκεί, δίπλα της, πάνω της, σκιά της. 
Το φως ήταν σκιά της - οξύμωρο, αλλά αληθινό. 
Αυτό της έδινε ζωή, θαρρείς.
Το φως την ακολουθούσε, όχι το αντίστροφο.

Κι η μουσική..απ᾽την κάθε νότα ως το ελάχιστο χτύπημα του ξύλου της κιθάρας, ακούραστη συνοδεία της. 
Πότε να την εκνευρίζει και πότε να τη χαϊδεύει. 
Ακούραστη κι ολότελα ταιριαστή με τη ζωή της. 
Και με τον θάνατό της..ταιριαστή κι εκεί.

Έφυγες απ᾽της Κατερίνας κι ένιωθες σα να είχες καταπιεί λάμες τυλιγμένες σε πούπουλα - ταχυκαρδία και συγκίνηση..δυο μέρες είχες να κοιμηθείς καλά. 
Δε θα κοιμόσουν ούτε απόψε. 
Πήρες ταξί για να γυρίσεις σπίτι κι άνοιξες το παράθυρο. Πριν περάσουν δυο λεπτά έκλεισες το παράθυρο και σε λίγο το άνοιξες πάλι. Αυτό συνεχίστηκε ούτε ξέρω για πόσο. Έφτασες σπίτι νιώθοντας μούδιασμα παντού. 
Απόψε είδες, άκουσες, ένιωσες κάτι απὀ μια θλίψη ξένη (αλλά κοντινή).

Θλίψη, πρόζα, ψυχή, μουσική.

πνίγομαι.


*το βιβλίο:  «Το βιβλίο της Κατερίνας», του Αύγουστου Κορτώ
  η παράσταση:  «Κατερίνα»
  το θέατρο:  «Εγνατία»
  η διασκευή, η σκηνοθεσία:  του Γιώργου Νανούρη
  η μουσική:  του Λόλεκ
  στη σκηνή: η Λένα Παπαληγούρα, ο Γιώργος Νανούρης, ο Λόλεκ






Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

(πρώτα) να σκεφτείς.

Το ρίσκο. 
Τολμάς να το πάρεις ή όχι. 
Αν όχι, μένεις με «τα σίγουρα», αυτά που κληρονόμησες ή απόκτησες με τις δυνάμεις που έχεις.
Αν ναι, μπορεί να διακινδυνεύσεις να χάσεις «τα σίγουρα», τα ασφαλισμένα για παντός καιρού ατυχίες κι αποτυχίες. 
Μπορεί και να φτάσεις σ᾽αυτό που λέμε..το άλλο άκρο.
Και γιατί όχι; 
Αφού το ένα άκρο είναι αυτό που είσαι ήδη, αν όχι από
ανάγκη για ελευθερία, τότε από περιέργεια (έστω), γιατί να μην πάρεις ρίσκο; 
Ακόμα κι αν δεν κερδίσεις κάτι νέο, για παράδειγμα μια στιγμή χαράς για τα μελλοντικά γεράματα του νου, θα ᾽χεις γλιτώσει από τη λούμπα να μένεις μια ζωή στη μετριότητα.
Μια ζωή που θα παραμείνει μέτρια γιατί δεν είχες το θάρρος να κάνεις κάτι ριψοκίνδυνο.
Μέτρια..μα πώς κατάντησε έτσι η σημασία της μετριότητας, κάποτε τη μνημονεύαμε για να τονίσουμε «τη σωστή ποσότητα» κι έχει καταλήξει να προκαλεί αποστροφή.
Καημένη μετριότητα.





Κυριακή 1 Μαΐου 2016

χαρά.


Χαρά. Όση περισσότερη μπορεί να πάρει.
Συχνά στο απόγειο της χαράς (αυθόρμητα) φέρνει στο νου στιγμές λυπημένες, σκηνές μικρής ή και μεγάλης δυστυχίας. Ασυναίσθητα. Έτσι, για να ισορροπήσει η χαρά.
Να βρει άλλο τρόπο για να ισσοροπεί τη χαρά, αυτό χρειάζεται. 
Και χαρά. Όση περισσότερη μπορεί να πάρει. 
Χαρά. Όση περισσότερη μπορεί να βρει.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2016

ουρανός.


..είχε λιακάδα όταν έβαλα τη μουσική να παίζει.
..ακούγοντας την πρώτη νότα έκλεισα τα μάτια - ήθελα να ᾽ναι σκοτάδι, μολυβένιο μαύρο.
..σιγοτραγούδησα. 
..κούνησα γρήγορα το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά και μετά λίγο πιο γρήγορα, μέχρι να νιώσω μια μικρή ζάλη - σταμἀτησα κι απόλαυσα τη ζάλη και τα τραγούδια.
..τραγούδια που αποπνέουν ομίχλη, πάχνη σε δάσος, αλλά και μισοκρυμμένη χαρά και κόκκινο ακτινοβόλο (υπάρχει ωραιότερη συνοδεία για μια κομψή ζάλη;).
..δεν σηκώθηκα απ᾽ τη θέση μου στιγμή - κάθησα εκεί, στο ίδιο σημείο, δεμένη θαρρείς χειροπόδαρα, σα να κυριεύτηκα απ᾽ τ᾽ ονειρευτό ακρόαμα.
..κι ο ήχος πότε ζεστός, να με γλυκαίνει, πότε να παγώνει μυαλό και σώμα με την ψυχρή αδιαφορία του.
..κι η φωνή πότε να ακούγεται σα να ᾽ναι κάποιου που στέκεται κρυμμένος σε πηγάδι ρηχό και χαμηλόφωνα απαγγέλει από κει αγαπημένους στίχους ενός οργισμένου ποιήματος, πότε να υψώνεται σαν απειλή ακίνδυνη.
..πρώτη φορά ένας ουρανός μολύβι είχε ανάσα ανάλαφρη και νοσταλγική συνάμα.



*τον εξαιρετικό δίσκο «Ουρανός μολύβι» του ταλαντούχου Λόλεκ θα τον βρείτε εδώ.