Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

μια ζωή.


Κι αν είχε περάσει ωραία σ´αυτό το σπίτι στο παρελθόν! Θα ήταν αχαριστία να μην το παραδεχθεί.
Όταν όμως ήρθε η ώρα να μετακομίσει, δεν άργησε καθόλου να το πάρει απόφαση.
Πότε βρέθηκε ανάμεσα σ´ένα σωρό κούτες ούτε που το κατάλαβε. Μεγάλη χαρά! Καινούργιο σπίτι, καινούργια ζωή, όπως είθισται να λένε.
Σχεδόν.
Το τελευταίο βράδυ στο παλιό σπίτι κοιμήθηκε με τύψεις - αγνώστου προέλευσης.
Το πρωί που ξύπνησε, συνειδητοποίησε ότι στο παλιό σπίτι θ´αφήσει μια ζωή. Πίστευε πάντα ότι είμαστε εδώ για να ζήσουμε μόνο μια φορά. Αφήνοντας λοιπόν πίσω μια ζωή, στο καινούργιο σπίτι απλά θα υπήρχε. Χωρίς ζωή.
Αποφάσισε ν´αφήσει στο παλιό σπίτι το κρεβάτι που κοιμήθηκε το τελευταίο βράδυ. Απλά για να ᾽χει μια μνήμη από κει τα επόμενα χρόνια της ύπαρξής του. Όταν θα βάζει τη φωτογραφική του μνήμη σε λειτουργία το πρώτο που θα θυμάται απ´τη ζωή του να είναι το κρεβάτι στο παλιό του σπίτι.
Έτσι έφυγε. Αφήνοντας πίσω μια ζωή. Τη δική του.
Στο καινούργιο σπίτι είχε ένα δωμάτιο κλειστό (όχι κλειδωμένο). Στο παράθυρο κοντά ήταν μια πολυθρόνα, ένα άδειο τεράστιο κάδρο κι ένα κηροπήγιο. Το παρελθόν μιας γιορτινής μέρας στο παλιό του σπίτι. Μιας μέρας της ζωής του.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2019

προσωρινά αισιοδοξώ


μοίρα (η): υποθετική και ανεξήγητη δύναμη που θεωρείται υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο.

Η μοίρα του φέρθηκε γενναιόδωρα. 
Δεν είχε δυνατές λύπες στη ζωή του ούτε μεγάλες στενοχώριες.
Ήταν περισσότερες οι χαρές. 
Χωρίς όμως να είναι όλα πάντα ευνοϊκά. 
Κάποιες φορές τέλειωναν οι ελπίδες. 
Αυτές οι ελπίδες που είχε συλλέξει στις χαρές του. 
Αυτές που του χάρισαν οι αγαπημένοι. 
Αυτές που τυχαία έβρισκε στο δρόμο - παρατημένες - και τις έπαιρνε μαζί του γιατί δεν τις αναζητούσε κανείς.
Έβγαινε τότε έξω αναζητώντας μια χρωματιστή ματιά, μια χρωματική συγχορδία. 
Κι όταν κατέληγε στη γκρίζα πλευρά της πόλης, την εχθρική, αυτή με τα ψηλά κτήρια που για διάκοσμο είχαν τις εξωτερικές μονάδες του air condition ή τις σκαλωσιές των μαστόρων, είχε ξεμείνει πια από ελπίδες.
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν έλεγε «καμία ελπίδα», έλεγε «προσωρινά αισιοδοξώ».