Ακούω. Ακούω πολύ και καθημερινά. Όταν ακούς δε σημαίνει απαραίτητα ότι καταλαβαίνεις. Ακούω με προσοχή. Αντιλαμβάνομαι. Εύχομαι να ´ρθουν οι καιροί που θα μπορώ να ελέγχω την ακοή μου. Ν᾽ακούω επιλεκτικά, σχεδόν (ή απόλυτα) εγωιστικά. Να απομονώνω τον ήχο όταν έρχεται απρόσκλητος (τύψη καμιά). ..θέλω δυο μαλακά πυκνά σύννεφα. Γκρι (το ένα, το άλλο λευκό). Να κλείνω μ᾽αυτά τ᾽ αυτιά μου όταν δε θέλω ν᾽ακούσω. Αυτό θέλω να (μου) φέρει ο νέος χρόνος, δυο σύννεφα.
Αγαπητοί κι αγαπημένοι,
εύχομαι ο νέος χρόνος
να σας βρει ψύχραιμους και χαμογελαστούς,
με ανθρώπους αγαπημένους
(κοντά ή μακριά)!
*το τραγούδι ανήκει στις τελευταίες μέρες των «χρόνων της ακοής»
*η φωτογραφία είναι του Άρη Μπασιά (sixtwelve) και ανήκει στις (μαγικές) εικόνες που αγαπώ
Αλήθεια νούμερο ένα: οι στίχοι ενός τραγουδιού είναι φορές που κάνουν τη φαντασία να φοβάται, να της κόβεται η αναπνοή...αλλά αυτή δεν τρομάζει, απλώς χαμογελάει και δημιουργεί ελεύθερα. Αλήθεια νούμερο δύο: αισιοδοξώ, ναι, αυτό συμβαίνει όταν ακούω μελαγχολικές μουσικές. Αλήθεια νούμερο τρία: η Κυριακή είναι μια αγαπημένη μέρα..ακόμα κι όταν χρειάζεται να δουλεύω ή να μην κάνω τίποτα απολύτως ήταν και παραμένει (η) αγαπημένη μου μέρα. Το γεγονός: την περασμένη Κυριακή αποδείχθηκε πως τα καλύτερα έρχονται τη μέρα αυτή! Μια εικόνα: αγαπημένος τραγουδοποιός μ᾽ένα βιβλίο στο χέρι, διαβάζει ήσυχα σ᾽έναν ανήσυχο χώρο. ..αφήνω τα τραγούδια του να με ταξιδέψουν ξανά, να με παροτρύνουν να χαθώ μέσα στην ομίχλη της υπέροχης μουσικής του, να μου φέρουν στο νου εικόνες από ιστορίες που δεν έχω γράψει, να μ᾽αφήσουν μόνη σε δάσος σκοτεινό με μόνη πηγή φωτός αχόρταγες φλόγες που καταπίνουν έρωτες. Δε φοβάμαι, μόνο πλάθω καινούργια παραμύθια. Τελειώνω όσα είχαν μείνει μισά, για να βρουν τη συνέχεια και το τέλος τους όταν ο ήχος μιας κιθάρας έτσι θα τα πρόσταζε. Ήταν μια βόλτα στο πάρκο, βράδυ, σ᾽ένα πάρκο μουσικό, το «Υπέροχο Πάρκο»! Άκουσα (σχεδόν) όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια του. Κι άλλα που έγιναν αγαπημένα μου στη στιγμή (αλλά όχι μόνο για τη στιγμή). "The burning of two".."Boys, I am worried".. "Run from my arms".."I know what I make isn't fine".."The royal canal".."Lover o lover".."Song for Fee".."Bad roads ahead".."Red barn, black barn, tree".."Key".."Paper birds".."I do wrong"..κι άλλα. Κι ύστερα ένα ακόμα για το τέλος...κι άλλα δύο..κι ένα τελευταίο! Ένα θαυμάσιο live από έναν ταλαντούχο μουσικό (που με τη φωνή και την ωραία αύρα του εξαφάνισε τα μικρο-προβλήματα ήχου). Με χαρά θα τον υποδεχθούμε ξανά (όποτε)..! (μόνο - παράκληση - μην του ζητάτε να παίξει το "The hills are alive"!!) Ευχαριστούμε, αγαπητέ και ταλαντούχε Stephen Burch! * πληροφορίες εντός και εντός αλλού * οι φωτό και το βίντεο είναι από το συγκεκριμένο live, στο Residents bar, Θεσσαλονίκη, 25-11-12 * Βασίλη, ευχαριστώ..γιατί εκεί, στον (όμορφα) σκονισμένο δρόμο σου, συνάντησα για πρώτη φορά τη μουσική του Great Park!
subject: "a night in the park" Moment of truth no 1: lyrics sometimes scare imagination. Imagination is not frightened away though, there it is, unlocked and smiling. Moment of truth no 2: it is kind of weird but I have to admit that listening to sad music put a smile on my face. Moment of truth no 3: Sunday is one (of my) favourite day(s). No matter what I do or don't do, I wish Sunday would last a bit more. The fact is: last Sunday I realised that all good things come on Sundays! Look out: favourite artist is reading a book quietly while music is playing loud! His songs make me drift in and out of dreams, urge me to mind travelling. I get lost in the fog of music, lost in a dark woodland where a fire is burning and love is expiring in the flames. I 'm not frightened. I grab the chance to create my own fairytales (even finish writing some stories which were left unfinished for quite some time now, half written, dead. Maybe they needed a guitar sound to bring them back to life).
It was an evening stroll in the park, a music park, The Great Park! Luckily (almost) all of my personal favourites were played. "The burning of two".."Boys, I am worried".. "Run from my arms"."I know what I make isn't fine".."The royal canal".."Lover o lover".."Song for Fee".."Bad roads ahead".."Red barn, black barn, tree".."Key".."Paper birds".."I do wrong". Cheering crowd, one more song, then two more, last one!
It was an excellent live performance (despite the minor sound problems). Dear and talented Stephen Burch, thank you for a lovely night! You 're welcome to come and play again for us! (p.s.: please, do not ask him to play "The hills are alive"-lol!) * info about The Great Park: site, blog *photos and video: The Great Park live@the Residents bar, Thessaloniki, 25-11-12 *special thanks to Vassilis on whose blog, A Dust Road (in the Middle of Nowhere), I first ran across The Great Park 's music!
Πριν από λίγες μέρες λοιπόν ήμουν ανάμεσα στο κοινό της ροκ όπερας (όπως την χαρακτηριζουν οι δημιουργοί της) «Αλέξανδρος». Στο έργο αυτό περιμέναμε να δούμε τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την ανθρώπινη πλευρά της κι όχι την ηγεμονική (έτσι τουλάχιστον αναγράφεται σε κάθε περιγραφή του έργου στα δελτία τύπου) και την είδαμε (συνοπτικά). Η μουσική της παράστασης είναι θαυμάσια και τα περισσότερα τραγούδια μου άρεσαν πολύ (κυρίως αυτά που είχαν ροκ άποψη!). (μουσική: Κώστας Αθυρίδης) Τα κοστούμια πολύ καλά, τα σκηνικά απλά (του Απόστολου Βέττα). Θα σταθὠ στην εντυπωσιακή (λόγω φωτισμού) σκηνή όπου ο στρατός του Μ. Αλεξάνδρου σύσσωμος προτάσσει τα δόρατά του, ο φωτισμός είναι χαμηλός και πίσω του φαίνονται οι σκιές των στρατιωτών! (φωτισμός: Κέλλυ Εφραιμίδου, Ελίζα Αλεξανδροπούλου) Μαγευτικές φωνές και ωραίες ερμηνείες αυτές της Χαρίκλειας Χατζησαββίδου (Ολυμπιάδα) και της Ρούλας Μανισάνου (σε 2 ρόλους: Λανίκη και ιέρεια). Η κάθε μια μόνη της αλλά κι οι δυό μαζί στις κοινές σκηνές τους έδειξαν το μεγαλείο της φωνής τους! H ωραία φωνή του Δημήτρη Τικτόπουλου (Μέγας Αλέξανδρος) νομίζω πως έχασε κάτι από τη δύναμή της λόγω του έμμετρου λόγου. Πολύ καλές οι φωνές και οι ερμηνείες του Θοδωρή Προύσαλη (Φίλιππος Β´), της Ραχήλ Τσελεπίδου (Ρωξάνη) και του Γιάννη Κυρατσού (Κλείτος ο Μέλας). Να πω εδώ πως θα προτιμούσα να έβλεπα επί σκηνής πώς ο Κλείτος έσωσε τη ζωή του Μ. Αλεξάνδρου στη μάχη του Γρανικού παρά την απερίσκεπτη δολοφονία του από τον ίδιο τον Μ. Αλέξανδρο..! Το κοινό αποθέωσε τον Δημήτρη Κυανίδη, ως Πυθία! Οι χρησμοί της συγκεκριμένης Πυθίας βέβαια δεν ήταν καθόλου ασυνάρτητοι και διφορούμενοι και ο ηθοποιός χειροκροτήθηκε ίσως λίγο περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους! Αξιοθαύμαστη δε και η ισορροπία του πάνω στους κοθόρνους!
Πολύ διασκεδαστική η σκηνή με τον ακορντεονίστα (συγγνώμη που δεν κατάλαβα ποιος ρόλος ήταν)! Η φωνή της Γεωργίας Βεληβασάκη (Κλειώ, η μούσα) πολύ ωραία μεν, ίσως όμως η ερμηνεύτρια χρειάζεται να βελτιώσει την προφορά της στην αγγλική γλώσσα.. Κι έτσι έρχομαι στο «μειονέκτημα» αυτής της παράστασης..το κείμενο και τα τραγούδια (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι στην αγγλική γλώσσα! Δυστυχώς αυτός είναι και ο λόγος που από κάποιο σημείο και μετά η παράσταση ήταν λίγο κουραστική. Η λογοτέχνης/ιστορικός Penny Turner έγραψε ένα ωραίο κείμενο, αλλά όταν παρακολουθείς μια παράσταση η οποία δεν είναι στη μητρική σου γλώσσα, έρχεται σίγουρα η ώρα που σε κουράζει. Κι ίσως τότε οι μαγευτικές φωνές κι η ωραία μουσική δεν είναι αρκετά για να εμποδίσουν τον ερχομό της (έστω και στιγμιαίας) ανίας.. Μπορεί τα σχέδια των δημιουργών να είναι το ανέβασμα της παράστασης και στο εξωτερικό, αλλά επιμένω πως το κείμενο θα ήταν (για μας τους θεατές) πολύ καλύτερα αν ήταν στην ελληνική γλώσσα (τουλάχιστον για τις παραστάσεις εντός Ελλάδος). (Ας αφήσω κατά μέρος πως μια όχι και τόσο καλή άρθρωση είναι σίγουρα περισσότερο κατανοητή όταν ο λόγος είναι στην ελληνική γλώσσα και όχι σε μια ξένη) Να σημειώσω εδώ ότι η μικρή οθόνη επάνω και στα δεξιά της σκηνής στην οποία εμφανιζόταν οι υπέρτιτλοι δεν είναι ορατή από όλα τα καθίσματα του χώρου. Επίσης το γεγονός ότι στην οθόνη αυτή εμφανιζόταν και το κείμενο της σύνδεσης των σκηνών δεν ήταν και πολύ πετυχημένη κίνηση..ίσως να ήταν προτιμότερο τα κείμενα αυτά να ακούγονταν ως αφήγηση. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στην πολυμελή (ζωντανή) ορχήστρα με επί κεφαλής τον Κώστα Τζούνη, καθώς και στους χορευτές που κινήθηκαν θαυμάσια στις χορογραφίες της Άσπας Φούτση! Στο σύνολό της η συγκεκριμένη παράσταση είναι ευχάριστη και αρκετά ενδιαφέρουσα!
Μένουν ακόμα 4 ημερομηνίες, προλαβαίνετε: 15, 16, 17, 18 Νοεμβρίου (στο "Stage", Θεσσαλονίκη) * πληροφορίες για την παράσταση και τους συντελεστές της θα βρείτε εδώ κι εδώ
Τελικά ο Οκτώβριος είναι ο μήνας που αφιερώνω στις διασκευές των τραγουδιών που μ᾽αρέσουν. Ας ξεκινήσω μ᾽ένα τραγούδι για ταξίδι με τραίνο.. ..σε τέτοια ταξίδια έχεις χρόνο να σκεφτείς πολλά, ν᾽απορρίψεις μπόλικα και να κρατήσεις πάση θυσία αρκετά. Κι όταν φτάσεις στον προορισμό σου έχεις μια γλυκιά ζαλάδα απ᾽του τραίνου την κίνηση (κι εύχεσαι να ᾽χει φτάσει εκεί πριν από σένα το φθινόπωρο). Το "Train song" τραγούδησε πρώτη η Vashti Bunyan και κυκλοφόρησε ως single το 1966.
Το 2009 το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στη συλλογή "Dark was the night" (δίσκος της φιλανθρωπικής οργάνωσης Red Hot). Το ύφος της διασκευής είναι κοντά στο αρχικό folk ύφος του τραγουδιού, αλλά το ιδιαίτερο είναι ότι διασκευάστηκε από ντουέτο, την Καναδή Feist και τον Ben Gibbard, τραγουδιστή των Death Cab For Cutie!
Κι είναι ωραία τα ταξίδια, ας είναι και της μιας μέρας. Έχε πάντα κατά νου ότι μπορεί να ζήσεις πολλά, ειδικά αν το εισιτήριο είναι με επιστροφή. Το "Day tripper" βεβαίως το τραγούδησαν πρώτοι οι Beatles (single του 1965).
..και σίγουρα δε θα μπορούσαν να φανταστούν πως 13 χρόνια αργότερα θα ακουγόταν το ίδιο τραγούδι σε μια hard rock διασκευή! Οι Whitesnake έδωσαν άλλη διάσταση στο ταξιδιώτη της μιας μέρας (δίσκος: "Trouble").
Έτσι θυμήθηκα μια ακόμα διασκευή πολύ διαφορετική διαφορετική απ´την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού. Το 1979 οι Clash τραγούδησαν με επαναστατικό χρώμα το "Guns of Brixton"(δίσκος: "London calling") και σ᾽άφησαν να σκέφτεσαι αν είναι καλύτερα ν´αμυνθείς βάζοντας τα χέρια πίσω απ´το κεφάλι ή έχοντας το δάχτυλο στη σκανδάλη (κι ας εύχεσαι να μην χρειαστεί να την πατήσεις).
Οι Rupa and The April Fishes το διασκεύασαν σε μια live εμφάνιση, το 2010, έτσι..
Όπως φτάσαμε στις επαναστάσεις και τα όπλα (!) μου ήρθε στη μνήμη ο προκλητικός τίτλος "The queen is dead", του δίσκου που κυκλοφόρησαν οι Smiths το 1986.. ..κι ο στίχος του ομώνυμου ταγουδιού.."Oh, has the world changed, or have I changed?" (ποιο απ᾽τα δύο να είναι άραγε δυσκολότερο ν᾽αντιμετωπίσεις;)
..κι η φετινή (live) διασκευή της Nalyssa Green.
..περνώντας σε πιο ήσυχους και γλυκούς τίτλους, αρχίζουμε με το "Just like heaven", που τραγουδήθηκε απ´τους Βρετανούς Cure το 1987 (δίσκος: "Kiss me kiss me kiss me").
O Robert Smith έχει δηλώσει πως η αγαπημένη του διασκευή είναι αυτή των Αμερικανών Dinosaur Jr., που κυκλοφόρησε ως single το 1989 στη Μ. Βρετανία και το 1990 στις ΗΠΑ.
Από τι υλικό είναι φτιαγμένα τα όνειρα;
Οι Eurythmics φάνηκε πως ήξεραν, αλλά τελικά δεν έδωσαν και πολλές πληροφορίες. "Sweet dreams (are made of this)"(δίσκος: "Sweet dreams (are made of this)", 1983).
H Emily Loizeau του έδωσε μια jazz ατμοσφαιρική πνοή το 2009.
..κι ας κλείσουμε το δεύτερο μέρος των διασκευών μ᾽ένα τραγούδι που γράφτηκε τo 1927.."Alabama song", γνωστό και ως "Whisky bar","Moon over Alabama" ή "Moon of Alabama". Το τραγούδησε πρώτα η Lotte Lenya.
..κι επειδή αυτό το τραγούδι μ´αρέσει πολύ, θα ακολουθήσουν 2 διασκευές που αγαπώ! ..η μία απ´τους Doors, στον πρώτο (ομώνυμο) δίσκο τους, το 1967.
..η δεύτερη απ´τον David Bowie, ο οποίος το συμπεριέλαβε ως bonus track στον δίσκο "Scary monsters (and super creeps)", όταν αυτός επανεκδόθηκε το 1992.
..διασκεδάζοντας-διασκευάζοντας, μέρος δεύτερο: τέλος. Καλά ακούσματα!
Μ´αρέσουν όλα τα χαριτωμένα πολύχρωμα κοριτσίστικα στολίδια, αλλά και τα κομψά παιχνιδιάρικα αξεσουάρ των αγοριών! Κοσμήματα, τσάντες, παπιγιόν κι άλλα πολλά που εύκολα θα μπορούσαν να πάρουν μέρος σε διαγωνισμούς με βραβεία για την κομψότητα (και να κερδίσουν). Όμορφα φτιαγμένα, κουβαλούν τη νοσταλγία μιας παλιότερης εποχής, με πουά, πολύχρωμα λουλούδια και χάρη. Η γλυκιά Ειρήνη Σπίνουπήρε μια βαλίτσα, τη γλυκιά της βαλίτσα-καμιά άλλη, τη γέμισε με όλες τις ομορφιές της και κυκλοφορεί ανέμελη στους δρόμους!
I like all the cute colourful girly accessories! Oh, the playful boy accessories, I like them too! Jewelry, bags, bow ties and many more, they could all take part in contests and win the elegance award. Handmade beautifully, all in joyful colours, with dots and flowers, vintage-like accessories which bring a sense of nostalgia. Sweet Irene Spinouput her adorable accessories in her sweetcase and hit the streets!
Καλλιγραφία (η): τρόπος γραφής ιδιαίτερα φροντισμένος και κάπως περίτεχνος. Άλλοι θα έλεγαν πως χρειάζεται ν´αφήνουμε τις λέξεις όπως είναι..άγουρες, ωμές και δύσπεπτες... Για μένα όμως είναι τόσο αισιόδοξο κάποιος να προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις λέξεις..με τις ωραίες λέξεις αντέχουμε την πίεση των άβολων πράξεων. Ωραιοποιώντας τις λέξεις λοιπόν και εικονογραφώντας με χιούμορ..να, σαν τον ταλαντούχο λόρδο του Sheffield, τον Lord Bunn!
Calligraphy: decorative handwriting. Some think that words must be left as they are..immature, blunt and stodgy at some point... I believe it is so positive and optimistic for anyone to embellish words..adorned words make us endure awkward situations! Lord Bunn of Sheffield is a lord of illustration who makes words look at their best.
Όταν είσαι μπαλαρίνα έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι έχεις χορέψει παντού. Μπροστά και πίσω απ´την αυλαία, στο δρόμο, για πολλούς, για κανέναν, πάνω στο κρεβάτι σου. Έρχεται σίγουρα η ώρα που λες «τι δεν έχω δοκιμάσει;» Κάπως έτσι σου έρχεται η ιδέα...βάφεις τις πουέντ σου με χρώματα ζαχαροπλαστικής και κάνεις αναλαφρες πιρουέτες πάνω σε αφράτη σαντιγύ. Με ένα ήσυχο άλμα φτάνεις στην κορυφή της τούρτας και κάνεις την βόλτα σου παίρνοντας βαθιές ανάσες μἐχρι να φτάσει η μυρωδιά της κρέμας και της ζάχαρης ως τις μύχιες σκέψεις σου. Η πασαρέλα της υψηλής μόδας ζαχαροπλαστικής αρχίζει.. (όχι πολλά φώτα παρακαλώ, πρόκειται για τέχνη ευαίσθητη στη θερμότητα) Σχεδιάστρια μόδας γλυκισμάτων: η Maggie Austin!
Being a ballerina..it comes a time when you realise that you 've danced almost everywhere. You 've danced in front of and behind the curtain, in the streets, before an audience or with no audience at all, on your bed.. Then you think "what is it that I haven't tried yet?" Yes, this is the idea...you paint your pointe shoes with food colouring and start doing your pirouettes on top of whipped cream! Υou make a sauté and you reach the top of the cake, there you do your tour de promenade while taking deep breaths so every innermost thought is filled with cream and sugar flavour. Haute pastry couture show now begins.. (please, don't turn all the lights on, this fashion is prone to melting) Fashion pastry designer: Maggie Austin!
Πολλοί λένε ότι η έμπνευση έρχεται στην απομόνωση. Όταν ζεις σ᾽ένα απόμερο σημείο του χάρτη, όπου το δωμάτιο με το λιγότερο φως είναι αυτό που σ´αρέσει περισσότερο κι εκεί γράφεις στίχους...για λευκά τραίνα, για λάθη που κάνεις, για ένα κλειδί, για εραστές και ψέματα. Λυρισμός που ξεχειλίζει από τη φωνή σου, ήρεμη ακόμα κι όταν χρειάζεται να είναι αυστηρή..συνοδεύεται από το παίξιμο μιας ακουστικής κιθάρας. Ποιητικός ελεύθερος λόγος και μουσική από τον Stephen Burch και «Το Θαυμαστό Πάρκο» του!
Many people think inspiration comes when you are isolated in a remote place. They consider that a slightly lit room is the one you like the most, it 's the room where you sit and write song lyrics about white trains, your mistakes, a key, lovers and lies.
This is when lyricism fill the air and it 's all coming from your voice which sounds calm even when it ought to be grave, accompanied by an acoustic guitar.
Poetic language and music created by Stephen Burch right at his ownGreat Park!
Δύσκολο να σκαρφαλώνεις σε βράχους και δύσβατους ορεινούς προορισμούς. Μεγάλα ύψη, που μόνο η αδρεναλίνη τα φτάνει στο άψε-σβήσε! Ακόμα δυσκολότερο είναι, ενώ αναρριχάσαι, να φωτογραφίζεις τους φίλους σου ορειβάτες. Την ώρα που ιδρώνουν και ξεφυσάνε, που δειλιάζουν αλλά βρίσκουν το θάρρος τους ξανά, που χαίρονται με το κατόρθωμά τους. Φωτογραφίες σκληρές, σαν τους βράχους που ανέβηκες, φωτεινές σαν τον ήλιο που έκαψε το δέρμα σου στην επανάληψη. Με δέος τις κοιτάω και σκέφτομαι «ας περιοριστώ να σκαρφαλώνω σε όνειρα» κι ας αφήσω τους βραβευμένους θαρραλέους φωτογράφους, σαν τον Simon Carter, να με εντυπωσιάζουν!
Simon Carter(Australia) (Brittany Griffith on Devil's Tower, Wyoming-USA)
Simon Carter(Australia) (Lee Cossey on Popeye Wall, Australia)
Rock climbing is a demanding activity. You climb up, down and across rocks in altitude so high your body may not adapt to while adrenaline is released in no time. Even harder than rock climbing is taking pictures of your rock climbing friends. They 're sweating, flinching inside but keep going until they finally reach the summit without falling. The hardest part of being that kind of a photographer is that you 're doing all of the above while you 're trying to balance your body against the rock yourself. Pictures solid as a rock, bright like the sun that burnt your skin again. I look at these photos feeling awe-struck and I think "climbing up my dreams is the upper limit for me. I 'd better leave the demanding sports to the awarded climbing photographers, such as Simon Carter"!
Simon Carter(Australia) (Olivier Michellod-crystal cave,Τέλενδος-Greece)
Κι όπως επιστρέφεις περπατώντας στο σπίτι σου, πιάνεις με την άκρη του ματιού σου κάτι ανθρωπάκια, μικρά-μικρά, ακίνητα. Τα πλησιάζεις προσεκτικά και βλέπεις πως δεν είναι αληθινά, αλλά ζουν! Φορούν ρούχα, τραυματίζονται, γελούν, τρώνε και πίνουν. Είναι τα ανθρωπάκια που ζουν την καθημερινότητά τους στα πόδια σου. Προσοχή μην τα πατήσεις, ο δημιουργός τους αφού τα στήσει και τα φωτογραφίσει, τ´αφήνει εκεί! Θέλω να σου πω, αγαπητέ Slinkachu, ότι οι μινιατούρες ποτέ δεν είχαν για μένα περισσότερο ενδιαφέρον!
As you are walking back home you catch sight of some little people, tiny and still. You move towards them carefully then you realise they are not real people but they are alive somehow! They wear clothes, like you do, they get injured, they laugh, they eat, they drink, like we all do. These little people 's daily routine is living at your feet so, be careful, try not to step on them. They are there because their creator left them there for you to see! Dear Slinkachu, miniatures were never this fascinating before!
..έρχεται το φθινόπωρο. ..έχουν περάσει κιόλας 3 μέρες που το βράδυ κοιμάμαι με τις πόρτες του μπαλκονιού κλειστές. ..άρχισα ήδη να ονειρεύομαι βόλτες στη δροσιά του φορώντας ζακετάκια πλεκτά πάνω από τα δαντελένια μου μπλουζάκια. ..μου μύρισε κιόλας η ζεστή σοκολάτα με γεύση φουντούκι. ..φαντάζομαι ήδη ότι ψάχνω τα σκουλαρίκια μου από τσόχα που έχουν φθινοπωρινά χρώματα, να τα βάλω πρώτα στη σειρά στο μεταλλικό κουτάκι-έτοιμα για να φορεθούν. ..σκέφτομαι τα μπισκότα που θα φτιάξω. Με κανέλα, μαστίχα Χίου, λεμόνι, βούτυρο και ό,τι άλλο! Θα τα κλείσω προσεκτικά σε μικρά γυάλινα βάζα με χρωματιστές κορδέλες και θα τα χαρίσω στους φίλους μου. ..την περασμένη Κυριακή πήγα στη θάλασσα. Ἐβγαλα μια φωτογραφία και την έβαλα πάνω-πάνω εδώ στο ιστολόγιό μου. Βουτιά από ψηλά και πάνω στην άμμο ένα παροδικό μήνυμα: «έφτασε το φθινόπωρο». Καλό μας φθινόπωρο, αγαπητοί κι αγαπημένοι μου!
Autumn is coming. Three days now I keep my balcony doors closed at night just to prevent the autumn chill to come in. I even started dreaming of going out wearing knitted cardigans on top of lace camisoles. Dreaming of taking long walks when the days become cooler. I think I can already smell hot hazelnut flavoured chocolate. I imagine that I 'll be soon searching for my autumn coloured felt earrings inside my trinket box. I 'm thinking of baking cookies. Cinnamon, Chios' mastic, lemon, butter! I see me putting these delicious cookies in small jars, tying ribbons on them and give them to my friends. Last Sunday I went to the beach. That's where I took the photo right on the top of my blog. Diving from up high looking at the message written on the sand: «autumn is here». I hope we 'll all have a wonderful autumn!
