Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Με τα μάτια κλειστά.


Μα είναι κι ο κόσμος σαν ταινία μικρού μήκους.
..κι αν κλείσουμε τα μάτια, θα μεγαλώσει άραγε η διάρκεια της ταινίας; 
..θα βλέπουμε καλύτερα με τα μάτια κλειστά;



Ο Γιάννης Κυρατσός είναι ένας τραγουδοποιός με μουσικές ανησυχίες, αυτοδίδακτος στη μουσική.
Το 2009 ονόμασε τον πρώτο του δίσκο «Ο κόσμος είναι μικρός» και φέτος (μόλις χθες) κυκλοφόρησε ο νέος του δίσκος με τίτλο «Κλείνω τα μάτια να δω».

Το κλείσιμο των ματιών αποδείχθηκε εμπνευσμένο για τον ίδιο τελικά.
Κι εμείς, μονίμως με απορίες, ρωτήσαμε τον Γιάννη πολλά κι εκείνος με καλή διάθεση μας απάντησε και τον ευχαριστούμε!


Ακούγοντας κάποια από τα τραγούδια της νέας σου δισκογραφικής δουλειάς μου ήρθε στο νου ο τίτλος ενός από τα τραγούδια του πρώτου σου δίσκου, «Ο άλλος μου εαυτός», και κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτή τη φορά θα μας δείξεις έναν διαφορετικό μουσικό εαυτό. 
Εσύ πιστεύεις πως ο νέος σου δίσκος είναι αλλιώτικος (από τον πρώτο); 
Η δεύτερη αυτή δουλειά σαφώς διαφέρει από την πρώτη και κατά την άποψη μου είναι ένα στοίχημα για όποιον ασχολείται με τη μουσική να μπορεί να καταθέτει πάντα μια πρόταση που να περιέχει την έκπληξη. 
Θα ήταν βαρετό να κάνω τραγούδια στο ίδιο ακριβώς στυλ ξανά και ξανά.


Ποια είναι τα μουσικά σημεία που άλλαξαν;
Αυτός ο δίσκος έχει παραγωγό τον Dani Joss, ο οποίος έχει δώσει έναν διαφορετικό αέρα στο υλικό, περισσότερη ωριμότητα. Τα σημεία που άλλαξαν αφορούν την ερμηνεία, που είναι σαφώς ανώτερη σε σχέση με το πρώτο cd που ήταν λίγο διστακτική. 
Επίσης, οι ενορχηστρώσεις είναι πιο δουλεμένες και υπάρχει νομίζω σαφής ταυτότητα σε αυτό που κάναμε.


Η έμπνευση έρχεται μέσα απ´την καθημερινότητά σου; 
Η έμπνευση έρχεται σε...δόσεις. Έχεις μια ιδέα στην αρχή και την δουλεύεις για να δεις που θα πάει.


Είναι «επίπονη» η διαδικασία κάποιες φορές; 
Η πορεία είναι σαφώς επίπονη αλλά η αίσθηση της δημιουργικότητας είναι το παυσίπονό μας. Και φυσικά παίζει ρόλο η καθημερινότητα.


Θεωρείς τους τίτλους των τραγουδιών μια «περίληψη» της ιστορίας που διηγούνται (ή θα μπορούσε ο τίτλος να είναι άσχετος με το περιεχόμενο των στίχων);
(το πιθανότερο είναι πως γράφεις πρώτα ένα τραγούδι και στη συνέχεια σκέφτεσαι τον τίτλο του) 
Οι τίτλοι έρχονται στην πορεία, συνήθως διαλέγω κάτι χαρακτηριστικό μέσα από το τραγούδι. Σπάνια ο τίτλος είναι άσχετος, γιατί άλλωστε;


Σου έχει τύχει όμως να σου έχει κολλήσει μια λέξη ή μια φράση και να πεις «να, αυτός θα είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού που θα γράψω» και πράγματι να συμβεί; 
Αν μου έχει κολλήσει μια λέξη...ναι: Η σελήνη. Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι που να έχει τέτοιο τίτλο και έτσι έγινε! 
(σημείωση new-girl-on-the-blog: πρόκειται για το «Ψηλά στη Σελήνη», ντουέτο με τον Μιχάλη Εμιρλή, από το νέο δίσκο)

Άρχισες να παίζεις μουσική στα 15 σου. Πιστεύεις πως από τότε μέχρι σήμερα η μουσική και οι μουσικοί στην Ελλάδα έχουν εξελιχθεί;
Όχι όσο θα ήθελα ή θα μου άρεσε. Επίσης, περιμένω μέσα στην κρίση να βγουν κάποιες καλλιτεχνικές λάμψεις φωτός, αλλά ακόμα είναι λίγο νωρίς. Πρέπει να στηρίξουμε το πειραματικό στοιχείο και τη φρεσκάδα στη δημιουργία και να σταματήσουμε να έχουμε συνυφασμένη τη μουσική μόνο με τη διασκέδαση.

Ποιός είναι ο καλλιτέχνης με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς, στη σκηνή ή/και στη δισκογραφία;
Αν εξαιρέσω αυτούς που έχω ήδη συνεργαστεί, υπάρχουν καλλιτέχνες που θαυμάζω και θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Νομίζω ότι ο Παύλος Παυλίδης ανήκει σε αυτούς.


Έχεις κάνει πολλές live εμφανίσεις. Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που παίρνεις από αυτές; 
Η επαφή με τον κόσμο μοιάζει να είναι μια χιλιοειπωμένη ατάκα, αλλά τελικά είναι και η πιο ειλικρινής που μπορεί να δώσει κάποιος που δίνει συναυλίες. Ισχύει και είναι κάτι μαγικό. 
Επίσης, αποτελεί ικανοποίηση το γεγονός ότι δουλεύεις για καιρό πάνω σε κάτι και το μεταφέρεις σε άλλους ανθρώπους σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Ποιο είναι το σημείο του κόσμου που ονειρεύεσαι ότι αν ταξιδέψεις εκεί, θα εμπνευστείς μουσικά περισσότερο από ποτέ;
Φαντάζομαι πως θα μου έδινε έμπνευση να ζήσω στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη. Να ζήσω όμως και όχι απλά να επισκεφθώ. Είναι δύσκολο όμως, οπότε προς το παρόν θα αρκεστώ στην πόλη μου.


Ζώντας στη Θεσσαλονίκη, ποια είναι η λεπτομέρεια της καθημερινότητας που σ᾽ ενοχλεί, σε ζαλίζει περισσότερο και ποια η λεπτομέρεια που σε κάνει να λες 
«είμαι τυχερός που ζω σ´αυτή την πόλη»;
Κατ´επέκταση, ποιο είναι για σένα το ασχημότερο σημείο της πόλης και ποιο το λατρεμένο σου; 
Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ, είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητας που είναι λίγο χαμηλός, από το πως οδηγάμε μέχρι το ότι πετάμε σκουπίδια οπουδήποτε. Δεν παύει όμως να είναι η αγαπημένη μου πόλη. 
Επιδιώκω να προσεγγίζω κυρίως τα μέρη που με ελκύουν και αυτά βρίσκονται στο κέντρο, όχι κάποιο ιδιαίτερα.

Κάποια στιγμή, σε μια συνέντευξή σου στον Sun radio, είχες πει πως η αγαπημένη σου φράση είναι «Κανείς δε θα παλέψει περισσότερο για σένα, από ότι εσύ για τον εαυτό σου». Πιστεύεις ότι έχεις να παλέψεις ακόμα πολύ για να δεις να πραγματοποιούνται αυτά που εύχεσαι;
Αυτό είναι κάτι που δε σταματάει, η διαρκής πάλη δηλαδή. Και αυτά που εύχομαι σίγουρα χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά για να τα δω, αλλά δεν είμαι αχάριστος. Πολλά από αυτά που έβαλα στόχο τα πέτυχα.

Τι σημαίνει για σένα «βουτιά από ψηλά»;
Η υψοφοβία είναι κάτι που διαθέτω. Ευτυχώς όμως δεν βρίσκομαι ιδιαίτερα ψηλά αντικειμενικά και νομίζω ότι δεν πετάω στα σύννεφα (αυτό μπορούν να το κρίνουν οι άλλοι), άρα την κρατάω στη γωνία. 
Από την άλλη η βουτιά από ψηλά έχει και τα καλά της. Θα χρησιμοποιήσω ένα στίχο του Μανώλη Φάμελλου, που ελπίζω να ταιριάζει στην περίσταση: “Είναι ωραία να πέφτεις, αν αντέχεις να πέφτεις, ίσως μάθεις να πετάς τελικά”.



* Ο Γιάννης Κυρατσός και η μπάντα του (με νέα σύνθεση μελών) θα παρουσιάσουν το νέο δίσκο στις 10 αυτού του μήνα, στο Club του Μύλου - περισσότερες πληροφορίες για το event εδώ: live
* Πληροφορίες για τον Γιάννη: facebook pagemyspace page









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

..οι βουτιές επιτρέπονται!