(στ´ουρανού το πλατύσκαλο)

..η αιτία κι η αφορμή.. 
«Στ´ουρανού το γαλάζιο πλατύσκαλο αν ξυπόλητη νύχτα σκοντάψεις..»
(..ο στίχος μιας ποιητικής ανάσας που πήρε μια στεριανή, μα παθιασμένη, ζάλη..)

Είχα στο νου πως είναι επίφοβο να βγω στη σκοτεινιά της νύχτας, 
μα ήθελα να δω πού θα με βγάλει αυτή η ποιητική σκέψη του..
..και σκόνταψα, κι είδα τη νύχτα, μελαλόπρεπη και μπλε, να με παρατηρεί.
..έτσι όπως είχα πέσει, κι έμεινα ξαπλωμένη ανάσκελα, 
θαυμάζοντας το βαθύ μπλε τ´ουρανού, 
είδα κίτρινες λάμψεις να φέρνουν φως.
..κοιτώντας επίμονα προς τα κει αντιλήφθηκα πως δεν ήταν (σίγουρα) αστέρια.
..ήταν μουσικές νότες! 
..νότες που ξέφυγαν απ´το αυστηρό πεντάγραμμό τους 
και χόρευαν στο νυχτερινό στερέωμα.
..έμεινα εκεί για ώρα, ν᾽απολαμβάνω το θέαμα του φωτισμένου μουσικού νυχτερινού ουρανού ανέξοδα.

..κι ύστερα ζωγράφισα βιαστικά τον ουρανό και τις νότες να χορεύουν.

* Αντώνη, ευχαριστώ (αφιερωμένο).