Εκ πρώτης όψεως ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Μια απ´αυτές τις ίδιες (μεταξύ τους), σαν μονοζυγωτικά δίδυμα, συνηθισμένες, αδιάφορες, ίδιες.
Ήταν απόγευμα πια..
Βαρέθηκες να περιμένεις το θαυμάσιο, την ευχάριστη έκπληξη, τη ζεστασιά στο βλέμμα, τη σοβαρότητα να ξεπερνάει τις γελοίες δικαιολογίες.
Η αίσθηση της αδιαφορίας γέμισε το δωμάτιο, το διαμέρισμα, τον γύρω αέρα..παρομοίασες τον εαυτό σου με μια κατάψυξη παρατημένη για καιρό. Ο πάγος στην αρχή να παίρνει διάφορα σχήματα, μικρά και περίεργα (θαρρείς για να σου τραβήξει την προσοχή και ν' ασχοληθείς μαζί του-κι ας σήμαινε για τον ίδιο την καταστροφή)..μετά όλα τα σχήματα να ενώνονται σε μια τεράστια παγωμένη μάζα, ένα μικρό παγόβουνο, μινιατούρα αυτών της Αρκτικής. Να στέκει αμετακίνητο στην κατάψυξη, να περιμένει μια ζεστή (αγαπημένη) ανάσα για να λιώσει. Έναν λόγο γλυκό..σαν τη χαριτωμένη ατάκα του Θανάση Βέγγου στην ταινία «Ζήτω η τρέλα», όπου, ως Ρωμαίος, έλεγε στη Μάρθα πως το χαμόγελό της του θυμίζει κρεμ καραμελέ!
Πόσο θα ᾽θελες να στο ᾽χε πει κάποιος..ναι, είχες ακούσει πολλά κομπλιμέντα για το χαμόγελό σου, μα κανένα σαν κι αυτό..«το χαμόγελό σου μοιάζει σαν αφράτη μους φράουλας» ή «..σαν γλυκό (του κουταλιού) σταφύλι», «σα σορμπέ ροδάκινο»!
Κανείς. Ποτέ.
Έτρεξες στο δρόμο της μνήμης για λίγο..σε πήρε η κατηφόρα και με δυσκολία σταμάτησες λαχανιασμένη. Στο δρόμο σκόρπιες οι φωτογραφίες, αυτές που τόσο αγαπάς.
Εξακολουθούν να σου θυμίζουν γέλια, κουβέντες ατέλειωτες (και ατελείωτες), λύπες κρυμμένες και ξεκάθαρες, ντροπές, κλάματα, ψέμα κι αλήθειες. Χρόνος που δεν φτάνει για λίγο, για κείνο το ελάχιστο που χρειάζεσαι παραπάνω και κάποιος το δίνει σε άλλον (δεν έχεις ανάγκη εσύ, θα βρεις κι άλλο χρόνο..αλλού).
Προχωράς παρακάτω..
Πόσο έντονο είναι το άρωμα του νυχτολούλουδου, νομίζω πως όταν ερωτεύεσαι νιώθεις το άρωμά του εντονότερα.
Προχωράς παρακάτω..
Στο θερινό σινεμά κάποιες φορές βλέπεις απλώς μια ταινία κι άλλες φορές κλείνεις τα μάτια, ακούς τους διαλόγους, συνεχίζεις το σενάριο όπως θέλεις εσύ κι αισθάνεσαι το άρωμα του γιασεμιού να σε τυλίγει. Ονειρεύεσαι αυλές με πολύχρωμα λουλούδια και δροσερούς τοίχους ν´ακουμπάς σε μέρες καύσωνα.
Εκ πρώτης όψεως ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Αλλά δεν ήταν.
Μια απ´αυτές τις ίδιες (μεταξύ τους), σαν μονοζυγωτικά δίδυμα, συνηθισμένες, αδιάφορες, ίδιες.
Ήταν απόγευμα πια..
Βαρέθηκες να περιμένεις το θαυμάσιο, την ευχάριστη έκπληξη, τη ζεστασιά στο βλέμμα, τη σοβαρότητα να ξεπερνάει τις γελοίες δικαιολογίες.
Η αίσθηση της αδιαφορίας γέμισε το δωμάτιο, το διαμέρισμα, τον γύρω αέρα..παρομοίασες τον εαυτό σου με μια κατάψυξη παρατημένη για καιρό. Ο πάγος στην αρχή να παίρνει διάφορα σχήματα, μικρά και περίεργα (θαρρείς για να σου τραβήξει την προσοχή και ν' ασχοληθείς μαζί του-κι ας σήμαινε για τον ίδιο την καταστροφή)..μετά όλα τα σχήματα να ενώνονται σε μια τεράστια παγωμένη μάζα, ένα μικρό παγόβουνο, μινιατούρα αυτών της Αρκτικής. Να στέκει αμετακίνητο στην κατάψυξη, να περιμένει μια ζεστή (αγαπημένη) ανάσα για να λιώσει. Έναν λόγο γλυκό..σαν τη χαριτωμένη ατάκα του Θανάση Βέγγου στην ταινία «Ζήτω η τρέλα», όπου, ως Ρωμαίος, έλεγε στη Μάρθα πως το χαμόγελό της του θυμίζει κρεμ καραμελέ!
Πόσο θα ᾽θελες να στο ᾽χε πει κάποιος..ναι, είχες ακούσει πολλά κομπλιμέντα για το χαμόγελό σου, μα κανένα σαν κι αυτό..«το χαμόγελό σου μοιάζει σαν αφράτη μους φράουλας» ή «..σαν γλυκό (του κουταλιού) σταφύλι», «σα σορμπέ ροδάκινο»!
Κανείς. Ποτέ.
Έτρεξες στο δρόμο της μνήμης για λίγο..σε πήρε η κατηφόρα και με δυσκολία σταμάτησες λαχανιασμένη. Στο δρόμο σκόρπιες οι φωτογραφίες, αυτές που τόσο αγαπάς.
Εξακολουθούν να σου θυμίζουν γέλια, κουβέντες ατέλειωτες (και ατελείωτες), λύπες κρυμμένες και ξεκάθαρες, ντροπές, κλάματα, ψέμα κι αλήθειες. Χρόνος που δεν φτάνει για λίγο, για κείνο το ελάχιστο που χρειάζεσαι παραπάνω και κάποιος το δίνει σε άλλον (δεν έχεις ανάγκη εσύ, θα βρεις κι άλλο χρόνο..αλλού).
Προχωράς παρακάτω..
Πόσο έντονο είναι το άρωμα του νυχτολούλουδου, νομίζω πως όταν ερωτεύεσαι νιώθεις το άρωμά του εντονότερα.
Προχωράς παρακάτω..
Στο θερινό σινεμά κάποιες φορές βλέπεις απλώς μια ταινία κι άλλες φορές κλείνεις τα μάτια, ακούς τους διαλόγους, συνεχίζεις το σενάριο όπως θέλεις εσύ κι αισθάνεσαι το άρωμα του γιασεμιού να σε τυλίγει. Ονειρεύεσαι αυλές με πολύχρωμα λουλούδια και δροσερούς τοίχους ν´ακουμπάς σε μέρες καύσωνα.
Εκ πρώτης όψεως ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Αλλά δεν ήταν.
η ζωή (σου,μας) σαν ταινία...πολύ πολύ όμορφο!!καλησπέρα! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή* OnlyAndJustMe
ΔιαγραφήΣ´ ευχαριστώ πολύ που πέρασες ν´ αφήσεις τον καλό σου λόγο..!
Καλό ξημέρωμα!
:-)
Με συνεπήρε η περιγραφή... :) και ομως ηταν μια διαφορετική ημερα!!!Τα φιλια μου!!! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν! Καλώς τον, καλησπέρα! :))
ΔιαγραφήΗρθε ο καιρος να σας αφησω για λιγο για το καλοκαιρι.Φορεστε το ομορφο χαμογελό σας και πάρτε μαζι την ομορφότερη διάθεση οπου και αν πάτε.Ας διώξουμε για λίγο τα πράγματα που μας στενοχωρούν και ας απολαυσουμε ένα ησυχο καλοκαίρι.ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ!!!!Πολυ ομορφο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ´ευχαριστώ πολύ! Να περάσεις χαλαρά και όμορφα!
ΔιαγραφήΜια τέτοια ημέρα που δεν είναι ίδια σαν τις άλλες νομίζω κλείνει με ένα ηλιοβασίλεμα σαν και αυτό http://imageshack.us/photo/my-images/708/25220525198319157040422.jpg/ που φαίνεται αλλά δεν είναι ίδιο με τα άλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πάντα υπέροχη ανάρτηση. Καλό βραδάκι να έχεις . Σε φιλώ.
Σ´ευχαριστώ, Melita!
ΔιαγραφήΜακάρι να ´χουμε τέτοιες μέρες..!
(..πώς θα πάμε στο σημείο που δείχνει η φωτογραφία, ξέρεις;)
Αυτές τις σκέψεις τις έχω κάνει κι εγώ..θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ..μήπως μιλώ στο alter ego μου..; Καλησπέρες περίεργες..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα..αν «ταυτίστηκες» δεν είμαι το alter ego σου (θα ήμουν διαφορετική)!!
ΔιαγραφήΚαλημέρες χαμογελαστές!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή