Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Εκείνο το τραίνο.

..Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά «Το τρένο» (Τρύπες) είχα κολλήσει για πολλή ώρα σιγο-τραγουδώντας τους δυο τελευταίους στίχους.
..κι αναρωτιόμουν για την ιστορία του τρένου μετά το τέλος του τραγουδιού..τι έμελλε άραγε να συμβεί σ΄εκείνο το τρένο;

(..έναν καιρό και μια φορά..)

..ήταν ένα λεπτοκαμωμένο μικρό τραίνο (ναι, ναι, τ΄όνομά του γραφόταν με "αι" για να δείχνει μεγαλύτερο).

..η μέρα που άρχισαν να το φτιάχνουν ήταν πορτοκαλί, στολισμένη με ήλιο γελαστό κι αεράκι δροσερό.
..το τραίνο ονειρευόταν να τρέχει μόνο τη μέρα, με ήλιο, με ομίχλη, με βροχή, αλλά μέρα. Έτσι θα μπορούσε να θαυμάζει τη φύση, να τη φλερτάρει κάνοντάς την να κοκκινίζει κι ύστερα να ξεσπούν κι οι δυο σε γέλια.

..ο καιρός περνούσε κι η ατμομηχανή του δεν έδειχνε να παίρνει μπρος (ούτε από λόγια έπαιρνε, έδειχνε εγωίστρια και ψηλομύτα). Ξεκινούσε τη μια στιγμή και σταματούσε ασθμαίνοντας την άλλη. Το τραίνο άκουγε τους μηχανικούς να κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα για ένα πρόβλημα, κάτι που είχε να κάνει με τον θάλαμο καύσης. Δεν άκουγε και πολύ καλά, αλλά κι από όσα άκουγε, λίγα καταλάβαινε.

..σύντομα άρχισαν να αφαιρούν τα βαγόνια του ένα-ένα. Τα πήγαιναν σε άλλα τρένα, μακριά του..κι οι μέρες γίνονταν λυπημένες, γκρίζες.
..το τραίνο έμεινε μ΄ένα βαγόνι μόνο και την ατμομηχανή του άχρηστη, ανίκανη να χρησιμοποιήσει την κινητήρια δύναμή της και να του χαρίσει πνοή ζωής. Έμοιαζε λιλιπούτειο, θλιμμένο.

..ο χρόνος περνούσε, ο (άλλοτε φίλος του) ήλιος έκαιγε το τραίνο, η βροχή (και φίλη κι εχθρός, ανάλογα με τη διάθεσή της) άλλοτε το ευχαριστούσε ξεδιψώντας το κι άλλοτε το έδερνε χωρίς έλεος.
..το τραίνο, εκτεθειμένο σε κάθε φιλικό ή μη καιρικό φαινόμενο, οξειδωνόταν. Η σκουριά στρογγυλοκάθισε πάνω του και θάμπωσε την καλή του φορεσιά (τη μοναδική του). Θαρρείς πως άρχισε να γερνάει πριν την ώρα του. Έβλεπε τα άλλα τρένα, γνωστά και άγνωστα, να περνούν από μπροστά του αργά και καμαρωτά ή τρέχοντας, προπαθώντας να ξεπεράσουν τον άνεμο στο τρέξιμο (έκαναν τάχα πως δεν το έβλεπαν ή το χαιρετούσαν ανέκφραστα χωρίς να σταθούν).
..κι η στενοχώρια ήταν η μόνη συντροφιά του, βιολετί και αξιοθρήνητη.

..ώσπου μια μέρα ξαφνικά ο ουρανός θύμωσε κι άλλαξε χρώμα..γκρι, μολυβί, μαύρο θα έλεγε κανείς. Οι βροντές είχαν τα νεύρα τους κι αυτές και τρόμαζαν το τραίνο κάθε λίγο και λιγάκι.
..αυτό το πανηγύρι εκρήξεων και ασυγκράτητου θυμού κράτησε για δυο-τρεις μέρες (και νύχτες).
..το τραίνο ήταν σίγουρο πως πλησίαζε η ώρα που θα έχανε το φως, την αφή, όλες του τις αισθήσεις. Κι αυτές του τις σκέψεις ήρθε και τις επισφράγισε απειλητικά ένας αλήτης κεραυνός..χύμηξε νύχτα με φόρα στη μηχανή του τραίνου, τη χτύπησε με μοχθηρία κι έφυγε τρέχοντας σαν τον κλέφτη.

..κι όταν ξημέρωσε η μέρα το τραίνο αισθανόταν, ήταν ακόμα εκεί, άντεξε στη μανία του κακού καιρού.
..κι ένας θόρυβος ενοχλητικός ακουγόταν πολύ κοντά, μέσα του. Η μηχανή του ήταν, πήρε μπροστά και δεν έλεγε να σταματήσει! 
(..ναι, μια τέτοια πολυλογού μηχανή του ταίριαζε)
..ο ήλιος χαμογέλασε και ένα αεράκι ελαφρύ έφερε κοντά του μπόλικα κατάλευκα σύννεφα. Του γέλασαν κι αυτά!

..το τραίνο άρχισε να κινείται πάνω στις σιδηροτροχιές, δειλά στην αρχή, μετά πιο γρήγορα. Το αγουροξυπνημένο του βαγόνι άρχισε να χορεύει ήσυχα πάνω στις ράγες, αφήνοντας ίχνη χρωματιστά πίσω του, ίχνη του "ουράνιου τόξου των τραίνων"..των τραίνων που αφήνουν τέτοια ίχνη στις σιδηροτροχιές μόνο όταν τρέχουν χαρούμενα!

τα ίχνη του τραίνου..
 ..κι από μακριά ακουγόταν ένα τραγούδι..
«Όταν θα 'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν

και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε

τα άλλα τρένα να περνούν»


* αγαπητέ μου Τσαλαπετεινέ, αυτή η υπέροχη φωτογραφία σου, η πέτρα σου, μ΄έκανε να γράψω την ιστορία του τραίνου (που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν)..σ΄ευχαριστώ!

* ευχαριστώ τον φίλο μου Π. που μου είπε τότε σε ποιόν δίσκο θα βρω "Το τρένο" ("Εννιά πληρωμένα τραγούδια")! 

11 σχόλια:

  1. Τώρα που διαβασα την ιστορία σου είδα για πρώτη φορά ότι σε αυτή τη φωτογραφία υπάρχουν κρυμμένες
    γραμμές τραίνων. Μεγάλων, γι αυτό με "αι"

    Σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ..πόσες βόλτες θα ΄χεις κάνει πετώντας πάνω απ΄τα τραίνα - τα μεγάλα (και τις γραμμές τους)!

      Καλές πτήσεις, Τσαλαπετεινέ μου!

      Διαγραφή
  2. Το αγαπω αυτο το τραγουδι!!! :) Διασκεδασα και μου αρεσε και η δικια σου αφηγηση!!! :) Καλημερες πολλες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού (κι εσύ) αγαπάς Αγγελάκα! ;-)
      Πάντα στη διάθεσή σας και στη διασκέδαση, αγαπητέ Ιανέ!

      Καλημέρες κι από μένα!

      Διαγραφή
  3. Καλά έκανες και του έδωσες ζωή. Τραίνα σαν κι αυτό δεν πρέπει να μένουν παροπλισμένα ούτε στων στίχων τις γραμμές.
    Πολύ όμορφο. Όμορφη κι η φωτογραφία του Τσαλαπετεινού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "..ούτε στων στίχων τις γραμμές" είπες..ναι, άλλωστε και το τραίνο αυτό δεν ήταν φτιαγμένο για ν΄ακολουθεί τους κανόνες των γραμμών κατά γράμμα! ;-)

      Ευχαριστούμε, Αντώνη, ευχαριστούμε!

      Διαγραφή
    2. Υ.Γ.: ..η αναφώνηση στο τέλος του σχολίου μου είναι "της ιστορίας και της φωτογραφίας" (χρειαζόταν να το πω, για να μην παρεξηγηθούν)!
      :-)

      Διαγραφή
  4. Μου αρέσουν πολύ τα χαρούμενα τραίνα που τρέχουν πάνω στις γραμμές...
    Μου αρέσει ο θόρυβος της ατμομηχανής και οι διαφορετικοί άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν βιαστικοί σε κάθε σταθμό και μπορείς να τους παρατηρήσεις από ένα μικρό παραθυράκι...Οι διαφορετικές διαδρομές και τα μέρη που περιμένουν εσένα να τα εξερευνήσεις...Και πάω στοίχημα ότι αρέσουν και σε αυτό το χαρούμενο τραίνο.Εσύ τι λες?
    Καλησπέρα και χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα και βέβαια, Melita, όλα τα διαφορετικά, τα καινούργια, τα περίεργα αρέσουν στο τραίνο αυτό!
      Πόσο ωραία είναι να παρατηρεί κανείς τις μικρές ιστορίες των επιβατών..(χωρίς λόγια)!

      Χρόνια πολλά, καλημέρα!

      Διαγραφή
  5. Μ'αρέσει η αισιόδοξη πτυχή της ιστορίας σου ! Κρίμα που δεν προλάβαμε τα παλιά τραίνα ! Ατμομηχανή , το σφύριγμα του τραίνου , τα παλιά βαγόνια , ρομαντικές εικόνες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αισιοδοξία υπάρχει ακόμη και στην πιο απαισιόδοξη σκέψη-εικόνα!
      Κρίμα πράγματι..θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι με το Orient Express!!

      Διαγραφή

..οι βουτιές επιτρέπονται!